τεχνη

Επειδή γουστάρω να καίγομαι με έχουν παρεξηγήσει. Έχουν δίκιο, κι εγώ με παρεξηγώ συνέχεια. Τις προάλλες ας πούμε μου έστησα ένα φιάσκο, με ανάγκασα να είμαι έξω να τρέχω όλη μέρα. Επειδή δεσμεύτηκα, καταλαβαίνεις. Το κάνω και για μένα, το κάνω και για τους άλλους, ευτυχώς όχι συνέχεια. Δεν ξέρω αν έχει νόημα, αλλά ονομάζω την αυτοκαταστροφική μου δράση “τέχνη”. Δηλαδή όταν ξυπνάω και αποφασίζω ότι δε θα κουνηθώ. Αυτό είναι τέχνη. Γιατί δεν είναι εύκολο να απεμπλακείς. Συνήθως έχεις δουλειές, πρέπει να κάνεις τικ σε πράγματα. 

Στενοχωριέμαι κιόλας, φταίει κι αυτό. Το σχήμα του προσώπου μου μου φαίνεται πολύ τυχαίο για να το πηγαίνω όπου νάναι. Τόσο χάος. Ωραίοι και ωραίες εκεί έξω. Δυο πόδια δε μου φτάνουν για να περπατάω αυτό το δρόμο. 

Βρωμάω απ’την κορφή ως τα νύχια. Μετά μπαίνω στο νερό, κάνω αναβάπτιση. Δυστυχώς η αναβάθμιση δε γίνεται έτσι, είναι πιο δύσκολη. Μετά από περιόδους πόνου μου σκάει μια μέρα, δύο, που λέω κατάλαβα. Αλλά τελικά πάλι δεν είχα καταλάβει, ή που δεν ήταν τόσο σημαντικό όσο νόμιζα. 

Στεναχωριέμαι για τα μεγάλα πράγματα, την αδράνεια, τα κακά βλέμματα, την ηλιθιότητα, τους αναπτήρες που τελειώνουν. Πόσοι αναπτήρες, πόσος καπνός τον έχουμε καταβροχθίσει τόσα χρόνια και βγάζουμε φλέμματα. Καθε φλέμμα μια ιδέα, ξέρεις, αυτά είναι εργατοώρες καψίματος, πληρώνονται με ελπίδα. 

Δε φοβάμαι και πολύ, μόνο τις στατιστικές λίγο φοβάμαι. Κάθε μέρα μεταμορφώνομαι κι άλλο, χωρίς κανένα αποτέλεσμα, λες και οι άλλοι είναι οι μόνοι πραγματικοί. 

Φτιάξε λίγο την καρέκλα, θα πέσεις, θες άλλο έναν καφέ; 

Οι ανάπηρες εκστατικές στιγμές της ολίσθησής μας κυλάνε αργά με βεβαιότητα. Μόνο που πέφτω συνέχεια. 

μη μου μιλας σαν να μην ειμαι εγω
υπερόπτικ 2012