Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

αυτο

Απαιτεί μια τρομερή δυναμική εσωτερική μεταστροφή, δεν είναι παίξε γέλασε.
Εσωτερίκευση της κατηγορικής προσταγής και συνεχόμενα αυξανόμενη αντοχή στην απογοήτευση που προέρχεται από την εγγενή αδυνατότητα πραγματοποίησής της.

Εκεί όπου τα άστρα συνορεύουνε με τους ανθρώπους έχει κάποιο νόημα η αφηρημένη νομιμότητα του νόμου. Ο νόμος θα μπορούσε να είναι μουσική, ο νόμος είναι μόνο μουσική έτσι κι αλλιώς.

Συντονίζεσαι και νομίζεις ότι το βάθος είναι ακριβώς ίδιο με τη μπαναλιτέ της επιφάνειας που πιάνεις σε μια αφηρημένη χαβαλεδιάρικη καθημερινή ενατένιση του είναι.

Το εκτός ρυθμού είναι η αδυνατότητα να συγχωρέσεις, ίσως όχι πάντα αλλά αυτή τη στιγμή, το εκτός ρυθμού ως επίγνωση σε πετάει στο άγνωστο σκληρά με μια αίσθηση μόνο, με έναν πόνο ένα κλάμμα ή μια απλή ενόχληση.

Το κλάμα είναι ζουμιά που πρέπει να φύγουνε από μέσα σου για να αποκατασταθεί η κοσμική ισορροπία αλλά όλα είναι ζουμιά που πρέπει να φύγουνε από μέσα σου ακόμα και οι σκέψεις και τα λόγια που είναι όλα το ίδιο εγκεφαλικά κύματα

Τα ζουμιά πρέπει να περιέχουν ειλικρινές μετάνοιες για τη ριζική σου αποτυχία μιας προτεσταντικά ορισμένης τελείωσης, αλλά πρέπει να περιέχουν και κομμάτια αληθινής ζωής και αληθινή επίκληση σε αληθινούς ανθρώπους ώστε να μπορέσεις να πεις τα λόγια που πρέπει να πεις σαν να τ ακούς μόνο εσύ και σαν να μπορούν να τα ακούσουν και εκείνοι. 

Αν δεν συνταράζεται το είναι σου δεν έχει νόημα να κλαις αλλά αν κλάψεις μετά από πολύ μεγάλη δυσκολία να κλάψεις τότε ίσως να είναι ευκαιρία να πεις στον εαυτό σου την αλήθεια που δεν ήθελες να του πεις τόσο καιρό.

Η μετάνοια πρέπει να συμπαρασύρει τα πάντα, δε χρειάζεται να μείνει ούτε εγώ, ούτε ίχνος προσωπικότητας εκτός από αυτό το ίχνος που είναι αναγκαίο για να σκαλώνεσαι στο χρόνο ως ταυτότητα, ως ένα νόημα που αναγνωρίζει δηλαδή τον εαυτό του την ίδια στιγμή που νιώθει τα όριά του.

Τα όρια έχουν μεγάλη σημασία και όχι καμία όπως έλεγαν οι σοφοί Πατάπιος και Βαβατζί. Αλλά τα όρια είναι χαοτικές γκρίζες ζώνες θανάτου ή ανακρίβειας πολύ θελκτικά όταν τα συναντά κανείς ως φράχτες στην ακμή του συλλογισμού του ή της ύπαρξής του, και αδιανόητα ως αυτόνομες ζώνες ύπαρξης (τα αεροδρόμια τα ασανσέρ και το καθαρτήριο είναι μάλλον η αληθινή εμπειρική κόλαση όπως μπορούμε να τη ζήσουμε εδώ, και είναι ζώνες οριακές που λειτουργούν ως όρια. Αλλά όλα αυτά είναι εντελώς τυχαία). Το γεγονός ότι η ακροβασία στο όριο και η εκεί εμμονή είναι κάπως ασύλληπτες έχει να κάνει με το ότι τα όρια όπως δικαίως υπονόησαν οι σοφοί Πατάπιος και Βαβατζί, δεν υπάρχουν. 

Δεν υπάρχουν υπαρκτικά, υπάρχουν όμως στη χειρότερη λόγω αντιληπτικής τομής του κόσμου από το μάτι, το φρύδι, το σηκώτι, οποιαδήποτε αντιληπτική μονάδα και δε μιλάμε καν για τον άνθρωπο.

Επίσης υπάρχει η δυνατότητα να ονοματίσει κανείς όριο αυτό που γνωρίζει ως μη όριο, ως κανονικότητα, σώμα, σύνολο, γουατέβερ. Αλλά τότε πρέπει απλά να βρει μια άλλη έννοια για να εκφράσει τη ζώνη εξάντλησης των εντάσεων, τα περίχωρα της ηλιόπαυσης, τη δυνατότητα για αποσύνδεση αυτού που έχει συνδεθεί.


Το μόνιμο παράδοξο είναι ο πόνος. Ο πόνος σημειώνεται στο όριο.






ξανα κρανια να γουσταρουμε
υπεροπτικ 2013

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

παει

Αγαπητέ φίλε γιεζούς φαρία ελ χαβαλέλ.

τσιμπήστε άλλο ένα βιντεάκι - ταφόπλακα για το ακανθώδες θέμα του τέλους. μιλάμε πάντα για το τέλος του καλοκαιριού αλλά βάλτε εσείς ό,τι τέλος θέλετε.

εμπνεύστηκα από Ξενάκη για τη μουσική, ελπιζω να μη σας φανεί ανυπόφορο, και πήρα το θάρρος να χρησιμοποιήσω δύο στίχους της Μαρίνας Μικέλη - η κουλτούρα δεν κρύβεται φίλε γιεζούς.

με την έκκληση να μη λησμονείτε την τουαρέγκ ταυτότητά σας, σας στέλνω θεοσοφικούς χαιρετισμούς και αναμένω αγωνιωδέστατα οποιαδήποτε άρση του όρκου σιωπής που σας βαραίνει σε αυτό το δρόμο που διανύετε, εκτεθειμένος στην πραγματικότητα, σαν απλός άνθρωπος. 

δικός σας

Ράινερ Φέρνερ Χασφίνχτερ.


Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

η αλήθεια.

Αααχ φίλε σαρκάστικ, λατρεύω τους ορισμούς και τι να σου πω, ειλικρινά, το τελίκιασες.

Αλλά επειδή τυχαίνει να έχω “πάρα πολλές ιδέες για όλα τα θέματα”, να κάτσω να σκεφτώ και να σου πω τι νομίζω για τα τελικιασμένα ερωτήματα που έθεσες και κυρίως για το βαρύ συμπέρασμά σου, το “πονάει η αλήθεια, πονάει”.

Αααααχ. Πονάει σαρκάστικ και όχι μόνο πονάει λυτρώνει κιόλας.

Το λέει ο Φρόυντ σαρκάστικ για τον άνθρωπο: όταν πονάει κάτι γίνεται, και όταν βλέπει την αλήθεια λυτρώνεται ρε σαρκάστικ, γίνεται καλά.

Τώρα ποιος μας διαβάζει και ποιος καταλαβαίνει αλλά χεστήκαμε φίλε σαρκάστικ γιατί σαυτή την πλατφόρμα το ίντερνετ ποιος μας εμποδίζει να φοράμε πλατφορμες και να λέμε την αλήθεια, ποιος; κανένας ρε σαρκάστικ. Οπότε άκου.

Η αλήθεια είναι μεγάλο πράμα. ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΑ προέρχεται από την άρνηση της λήθης αλλά όχι της λήθης εκείνης που είναι αντίθετη στη μνήμη, η αλήθεια σκάει από το από το Α και το λανθάνω, η αλήθεια είναι το αντίθετο του λανθάνοντος νοήματος, η αλήθεια είναι να φέρεις στην επιφάνεια εκείνο που λανθάνει. Δεν τα λέω εγώ παιδιά, τα λέει ο Χάιζενφεργκ ο γερμανός φιλόσοφος. 

Η αλήθεια πριν ακόμα απο τον πλάτωνα, ορίζεται ως το να επιστήσεις την προσοχή και να κάνεις να αναπηδήσει από την πραγματικότητα αυτό που ήδη είναι μπροστά στα μάτια σου κι όμως δεν το βλέπεις.

Ναι ρε σαρκάστικ, δεν είναι μαγικά, όλα εδώ είναι και περιμένουν κάποιον να τα δει, και μάλιστα κάποιον να τα πει.

Και επειδή η αλήθεια τέμνει τη διαμεσολάβηση κάθετα και σου προκαλεί σοκ, ο πόνος έχει μεγάλη σχέση με την αλήθεια.

Τι θα μου πεις δηλαδή θα ταυτιστούμε με την ανέραστη μοναχική, θα φετιχίσουμε τον πόνο; ο πόνος ως μεταφορά της γνώσης; ο πόνος είναι σώμα, το ξέρουμε - είναι η απόδειξη της υλικότητάς μας, άρα τι; όσο πληγώνουμε το σώμα το σωματοποιούμε, το υλοποιούμε, και το πνεύμα μπορεί ελεύθερο να συνεχίσει τις πτώσεις του, ε συγγνώμη τις πτήσεις του ήθελα να πω; και όσο πιο πολύς πόνος τόσο καλύτερα γιατί και ο μάζοχ κάτι ήξερε, και όλοι αυτοί οι πικραμένοι διανοούμενοι που σέρνουν τα σαρκία τους, ε δεν μπορεί, κι αυτοί κάτι δεν ξέρουν; ή τουλάχιστον κάνουν σαν να ξέρουν;

Όχι σαρκάστικ λάθος. Μαλακία φέιλ άσχετο, οι διανοούμενοι δεν ξέρουν την τύφλα τους, γιατί αντλούν πάρα πολλή απόλαυση από τη μίζερη φάση της πονεμένης αυτοεπίγνωσης.

Τώρα θα μου πεις γιατί εσύ διανοούμενος δεν είσαι; τι είσαι μπουζουξού παιδί του λαού χειρώνακτας;

Όχι δεν είμαι ρε θα σου πω μη γίνεσαι μαρξιστής δεν έχει σημασία αυτή η φάση για την παρούσα συζήτηση, όποιος θέλει να πει μια αλήθεια να την πει, εδώ είμαστε.
Ακόμα και οι διανοούμενοι ρε σαρκάστικ, γιατί, κι αυτούς μάνα δεν τους γέννησε, γιατί να μην ακούσουμε τι λένε κι αυτοί;

Απλά δε θα μείνουμε εκεί.

Θα πάμε παραπέρα να κοιτάξουμε λίγο τον ΚΟΣΜΟ και μιλάω πάντα για τον COSMOS because I have something more cosmic in mind. 

Έβλεπα ένα ντοκυμαντέρ για αστροναύτες ρε συ και λέει ότι οι αστροναύτες παθαίνουν ένα υπαρξιακό σύνδρομο, γιατί έχουνε δει τη γη από μακριά, ΤΟ ΔΙΑΝΟΕΙΣΑΙ ΠΛΑΚΑ ΠΛΑΚΑ απορώ που όλοι δε γινόμαστε αστροναύτες, και λέει όταν γυρνάνε στη γη και μετά για πάντα στη ζωή τους έχουνε όλοι μια αποστασιοποίηση και μια απεριόριστη νοσταλγία για τα ταξίδια τους στο διάστημα.

Καθόλου παράλογο φίλε σαρκάστικ.

Μπορεί να μην έχουμε κάνει ταξίδια στο διάστημα και παίζει αυτό που έκανες εσύ με το globe trotting να ήτανε μια προσομείωση, αλλά ρε συ σαρκάστικ καταλαβαίνεις τι εννοώ.

Ποιά αλήθεια ρε παιδιά;

Πριν μιλήσει ο οποιοσδήποτε να κάτσει να κάνει englobe το δεδομένο ότι είμαστε η τυχαία αστρική σκόνη ενός πλανήτη από τους άπειρους σε ένα σύμπαν που δεν το χωράνε τα όρια του μυαλού μας.

Επίσης αν μπορείτε πριν μου υπογράψετε αυτή την υπεύθυνη δήλωση διανοηθείτε για μια στιγμή ότι οι λέξεις που χρησιμοποιείτε υλοποιήθηκαν δαρβινικά στο μυαλό κάποιου χαλαρού πίθηκου που αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τη γλώσσα του λίγο διαφορετικά για να εκφράσει αυτό που ξεστόμισε ως ΟΥΓΚ και σήμερα αντιστοιχεί στην έννοια της αποκαθήλωσης του όντος από τον ουρανό της ερριμενότητας κατά χάιντεγκερ, ναι και ο χάιντεγκερ τα ίδια α και ου με τον πίθηκο κράζει στο σκοτεινό χρόνο.

Οπότε για ποια αλήθεια μιλάμε φίλε σαρκάστικ;

Πάντα και μόνο για την ανθρώπινη αλήθεια, που είναι η προσπάθειά σου να πεις μια ιστορία για αυτό που δεν καταλαβαίνεις, για το τραυματικό που έσκασε πολύ νωρίς, για την αστοχία σου να ταυτιστείς με τη συνείδησή σου - αλλή μη στενοχωριέσαι φίλε σαρκάστικ κανένας δεν μπορεί να ταυτιστεί.

Τάπε ο φίλος λούθηρος είμαστε το σκατό που έπεσε από τον κώλο του θεού, πιθανότατα έτσι είναι και στο λέω αυτό σαν αλήθεια, ας ρίξουμε τώρα κι εμείς τα δικά μας μικρά σκατάκια νοήματος στον κόσμο και όποιος θέλει τα μυρίζει, οποιανού του μυρίζουνε πάει παραπέρα, το θέμα είναι ότι άπαξ και ρίξαμε το σκατό μας δεν χρειάζεται να κάτσουμε να το μυρίζουμε δέκα ώρες.

εξάλλου όπως είπε ένας μεγάλος σοφός

“Το σκατό είναι η σουμπλιμασιόν, τα ρουθούνια μας είναι το παρόν, το θέμα είναι να πάμε να μυρίσουμε παραπέρα μήπως εκτός από σκατά έχει πουθενά και λουλούδια”. 


ταρανταντααααμ


eternity χαρακτηρας κομικ απο το dr strange
Steve Ditko, hyperoptic 2013