Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

respect my authoritah


Το ειδικό βάρος των εικόνων
Στην τσόντα:
Εκεί που βάζεις τις λέξεις κλειδιά να σε καβλώσουν
Δίνεις πληροφορίες φίλε δίνεις πληροφορίες
Γιατί οι μικροεξουσιαστικές δομούλες, η απανθρωποποίηση των ρόλων, ο έλλογος εξευτελισμός, η ελεγχόμενη διαστροφούλα σου, είναι τα πιο δικά σου πράγματα, και κοίτα που χώνονται εκεί μέσα στολές, παράσημα, γιατροί, καθηγητάδες, μάνες, πατεράδες, που στην ουσία όλοι θέλουνε απλά να γαμηθούνε, δεν τους νοιάζει τι λένε, όλα αυτά είναι μαλακίες, πότε θα γαμηθούμε είναι το πρόβλημα
Eruption of the real που λέμε
Και Θεός να φυλάει να μη βρεθείς ποτέ στη φαντασίωση του κολληματία, θα σε κάνει να φτύσεις αίμα, και σκέψου, μπορεί να σου αρέσει,
Και δε λέω, έτσι που προχωράει ο πολιτισμός έχουμε φτιάξει τρομερά barriers και τάχουμε καταφέρει να μη γαμιόμαστε με όλους αδιακρίτως, όπως και να μη δέρνουμε όποιον μας καβλώσει,
Πιο πολύ για ρεαλιστικούς πεζούς λόγους παρά για να προασπίσουμε τις ένδοξες απαγορεύσεις του νοήματος,
(εδώ οι καλοί ρεαλιστικοί λόγοι, πάρε πάρε πάρε, ρεαλισμός, πάρε πάρε)
Οπότε είναι εύκολο παιδιά, εσωτερικός δείκτης ανοχής λέγεται: σε ποιο σημείο ισορροπεί η κάβλα, η εξουσία, η κατάθλιψη, ο φετιχισμός της βίας, το όνειρο και το εγώ;

Εκεί, ένα μηδέν. Από κει πρέπει να πετάμε τις πέτρες.


"λύγισε τη μεσούλα σου ομορφόπαιδο"
Hyperoptic, 2012

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Idiot Wind


Συγκινημένος ο Υπερόπτικ κάθεται πάνω στην κόψη της ιστορίας και ατενίζει το κενό. Βάραθρα, λάβες, φωτιές και βροχή από μολότωφ που εκτινάσσονται προς τα πάνω, ευτυχώς η άβυσσος είναι βαθειά και τίποτα δεν αγγίζει τον Υπερόπτικ.
Γιατί ο Υπερόπτικ είναι συγκινημένος.
Τη στιγμή που ο φίλος και συνάνθρωπος νιώθει την ανάγκη της σχιζοφρένειας επιτακτικότατη από το ίδιο το χέρι της κοινωνίας, ο Υπερόπτικ για πρώτη φορά βιώνει το καλύτερο ρίζωμα στην κινούμενη άμμο που οι παλιοί τη λέγανε «κοινωνία».
Λες και ο πανικός του κόσμου στοιχίζει τη βάρκα του Υπερόπτικ μαζί με το πιο μεγάλο κύμα.
Μόνο ένας Σοπέν θα μπορούσε να αποδώσει την αρμονία που σκάει σε κύματα στην καρδιά του Υπερόπτικ.
Γιατί ο Υπερόπτικ πιστεύει ότι πρέπει να είσαι ενθουσιασμένος με το κενό.
Τι σκατά τα διαβάζουμε αυτά που διαβάζουμε τόσα χρόνια, τι σκατά τα ζούμε και τα σκεφτόμαστε, αν ένα πράγμα δεν μας έχουν δώσει να καταλάβουμε; «να πιστεύουμε στο αρνητικό».
Στο αρνητικό και ως χάσιμο, και ως απουσία (βλέπε αρνητική παραίσθηση όταν ΔΕ βλεπεις κάτι που βρίσκεται στην πραγματικότητα, αντί να βάζεις έξτρα στοιχεία).
Στο αρνητικό επίσης ώς αταξία.
Αταξία παιδιά, χάος.
Έλλειψη δομής, πώς το λένε.
Κογιανισκάτσι από τα λίγα.
Αυτό είναι.
Στις μη κογιανιτσκασγιασμένες φάσεις νομίζουν όλοι ότι δεν υπάρχει κενό. Το ξεχνάμε, τρώμε, πίνουμε, πηδάμε, πάμε κάνα σινεμά, θα συζητήσουμε για τη φάση, αλλά μην έχοντας ιδέα τι σχέση έχουμε εμείς με τη φάση.
Καθότι προστατεύουμε ακόμα τη νεύρωσή μας, δε θα ξεβολευτούμε αρκετά ρε παίδες ώστε να βαρυστομαχιάσουμε στ’αλήθεια, τι είμαστε δονκιχώτες;
Εξάλλου το κενό φαίνεται να είναι ψιλουποφερτό για όλους.
(Xα! ποτέ για όλους υπεροπτικοκρυφοαστέ)
Σκάει λοιπόν μετά η αληθινή η ρωγμή, σκάει το ξεσκέπασμα της συνείδησης, τραβιούνται τα χαλιά από τα πόδια των ψευδαισθήσεων.
Αααααμαν!!!!!!!!!!!! Παιδιά ατενίσαμε το κενό.
Τι θα κάνουμε; τι σκατά θα κάνουμε; καταρχήν, θα κάνουμε κάτι; πόσο αυτοκαταστροφικοί θα γίνουμε; πόσο μαζόχες σαδιστές θεολογοπλάνοι οντολόγοι χεσμένοι παπαριάρηδες κακομαθημένοι κακοί μαλάκες είμαστε; (μπορεί και να είμαστε) (αλλά μήπως δεν είμαστε;)
Αφού ρε πούστη κάτω από το χαλί δεν υπήρχε ποτέ τίποτα εκτός από το ίδιο κενό ρε στόκοι, αυτό που βλέπουμε τώρα και τρελαινόμαστε

ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ



"Τέλεια μεγάλε, κατάλαβες ότι αιωρείσαι, τι λες να κάνεις τώρα;
Θα ορθώσεις αναστηματάκι;
Πώς το κόβεις;
Θα αράξεις στη στιγμή; μήπως η στιγμή μας τελείωσε;
Ε; Ηλίθιε;"

Αυτό το κάλεσμα με αυτά τα ποιητικά λόγια ένιωσε ο Υπερόπτικ από την υπερκοσμική μπουρού της επανάστασης.

Γιαυτό είναι συγκινημένος ο Υπερόπτικ.

Γιατί δεν περίμενε να συμπτυχθούν έτσι τα πιο αφηρημένα οράματα μαζί με την ζωή σε τόσο μικροκλίμακα που να τον πιάσει.

Ευχαριστώ, Καζολίν!
Ευχαριστώ, Ιστορία!


Και να σας αφήσουμε με την ευχή να κάνουμε επανάσταση, και κάτι από την ψυχή μας, ένα τραγούδι που το αφιερώνουμε σε μένα, σε σένα, σε όλους.

Καληνύχτα, Υπερόπτικ, καληνύχτα Σαρκάστικ.
Αυτός ο χλωρομπρόνος δε θα αλλάξει ποτέ.
Εκτός αν κουνήσετε λιγάκι την κωλήθρα σας....
Καληνύχτα…




de la connaissance réflechissante théorique de la conscience
ε ντε λα νεσσεσιτέ ντε λα ρεβολουσιόν
Υπερόπτικ, 2012



Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

Dirtiness is inherent



Ενώ ο Υπερόπτικ μαστίζεται από τη στατικότητα των αντικειμένων γύρω του, νιώθει τον κοσμικό σεισμό να βαράει μικρές χαραγματιές στην καρέκλα του, στα πόδια του, στο στομάχι του. Ο Υπερόπτικ είναι γεμάτος ανεπαίσθητες σεισμικές χαραγματιές. Ίσως καλύτερα, σκέφτεται, έχει και καμιά τρύπα η ουτοπία να χωθεί.
Η ουτοπία γλιτσερή σα φαντασίωση όμως περιφρονεί τις μικρές σεισμικές ρωγμές και σαν εξοστρακισμένο σκατό ψάχνει το δρόμο για τον κώλο του Υπερόπτικ.
Πάλι καλά που ο Υπερόπτικ είναι καρεκλοκένταυρος, δε θα επιτρέψει σε καμία γλιτσιάρικη ουτοπία να τον σοδομίσει.
Ναι κύριε Υπερόπτικ, αλλά τι νομίζετε, οι ουτοπίες έρχονται σαν τα αγγελάκια με λύρες και αέρινες έννοιες;
Έτσι νόμιζα ρε παιδιά.
Μπα, όχι. Είναι σκοτεινή υπόθεση η ουτοπία.



a faithful friend
Hyperoptic, 2012






Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Αγανάκτηση αλητεία κάβλα


Έτσι θα αρχίζει τελικά το αναρχικό ποίημα που ήθελε να γράψει ο Υπερόπτικ εμπνεόμενος από τα τρία άλφα, (το μοτίβο ΑΑΑ) που του ήρθε στην αρχή, αλλά μετά σεβάστηκε το συνειρμικό του νήμα που στη θέση του τρίτου άλφα έβαλε ένα κάππα, και αφού έτσι έτυχε και όλα αυτά είναι αρκούντως αναρχικά ξεκινάει.

Πίσω από τις τριζάτες έριδες των σελίδων
Κάτω από τα ράφια των τελευταίων εκπλήξεων
Ανάμεσα στη μεσοτοιχία και την πόρτα της έρημης νεκρολογίας
Κείτεται το χάλκεον χέρι που πλέον σάθρυνε
Με μάτια θολά από το σκότισμα της συνήθειας
Κάνουμε δέκα χειραψίες τη μέρα στο άκρο φάντασμα των σαστισμένων ενοχών κάποιας αραχνιασμένης μάγισσας που έχασε πια το πρόσωπό της
Και μετά βουτάμε με τα δύο στο βάλτο
Είναι κολλώδης επιθανάτιος και χλιαρός, και πλέουν εκεί ανάμεσα τα κόκκαλα και των σελίδων
Και των γραμμών που σκάλωσαν στην αλητεία της λέξης
Και των περήφανων εγέρσεων που ήταν πιο δομικές από ότι έπρεπε, πιο άχρονες από όσο αντέχει ο καιρός, πιο κόκκινες από όσο θα επέτρεπε η πίστη στο μεσσία
Γιατί όταν αναμετριέσαι με τα σύννεφα
Σε τρώνε οι κότες
Κι όταν αναμετριέσαι με τα κύματα
Σε τρώνε οι ρότες
Κι όταν η ψυχρότητα του πάγου και η σιωπή της μουμιοποιημένης σου ψυχής
Σαλεύουν κάτω από το σκοτάδι
Αν
Θα απαρνηθείς τον εαυτό σου από αυτό το μικρό δευτερόλεπτο της σκέψης που αποκλείει την πράξη
Τότε
Σε μαύρο καμβά θα έσκιζες μια μικρή τομή
Για να δείξεις ότι η φωτιά δεν πρέπει να ζωγραφίζεται
Αλλά να δείχνεται.


Ντύσου αστροναύτης και βγες έξω για το κυνήγι πτώματος που οργάνωσε η ενορία
Ντύσου αστροναύτης και άντε στη γραμματεία παρέα με ένα μαχαίρι


Πούτσα κρύο αναρχία και γλυκιά μελαγχολία
Υπερόπτικ, ανάρχας, 2012