Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Ουδείς αναγεωμέτρητος



Με μια επίκληση στη μούσα τη γενέθλιο νύχτα του σαρκάστικ άρχισαν όλα. Φωτιές άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια του και να συναντούν τα υδάτινα πόδια του, και μικρά έντομα ανέβαιναν βουνοκορφές σάρκας με επιθανάτιο ρόγχο, εκτός από μένα κανείς δε θα μείνει φώναξε.
Και τι σημασία έχει που δεν έχει σημασία, ένα κι ένα κάνουν δύο, τόχω ξαναπεί.
Από κάποια ταράτσα φώναξα ένα καλοκαιρινό βράδι “χριστός ανέστη” και έχω να μιλήσω από τότε.
Δεν ξέρεις πού πάνε τα τέσσερα, του είπε ο άλλος. Τα μούτρα σου τρως στις ταράτσες που ανεβαίνεις και νομίζεις ότι ζεις τον αμερικανικό νότο. Πούτσες πάντα ξένος ήσουνα, πάντα ξένος θάσαι.
Το ξέρω απάντησε. Και τα πόδια του άρχισαν να μεγαλώνουν σε θερμότητα και ύψος ώσπου πέρασε το όριο του κτηρίου και ανέβαινε ακόμα, έφτασε στο σύννεφο και τούκανε ένα γλυκερό “μπλίνκ” σπάζοντάς το στα τέσσερα με μια καρφίτσα.


Έπειτα έπεσε ανάποδα σαν άγγελος, και ακόμα πέφτει σλόου μο ενώ τα δέντρα αρχίζουνε την εκρίζωση του εδάφους με αεικίνητα πόδια, δυνατές δαγκάνες και στόματα που γαμάνε το χώμα αντί να κάτσουν να πεθάνουν να γίνουνε πέτρα.


πεφτει
υπεροπτικ 2013

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

εξαίσια πτώματα

από δω, από κει, ξεκινώντας από τα άκρα και καταλήγοντας σε ουρανούς ναούμε.

και ενα
υπεροπτικ,ΦΧ



και δυο
υπεροπτικ,ΦΧ


Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

ετσι

Μέσα στη μεγαλομανία που μας διακατέχει της καθολικότητας έπεσε το μάτι μας σε κάτι ψοφοεπίκαιρα, και αναρωτηθήκαμε γιατί η παρουσία της Sotis να εξεγείρει τέτοιες καβλερές τσαντίλες, γιατί να συγκεντρώνει την ίνα στο σημείο ύπαρξης μηδέν που θέλει να διασταλλεί και να ξεχειλίσει σε πύο ένα πρωτογενές ολενκόμπασινγκ συναίσθημα αηδίας, γιατί γιατί γιατί.
Δεν υπάρχει άλλη λύση.
Αυτό συμβαίνει γιατί είναι γυναίκα.
Από έναν άντρα να το περιμένεις, από μια γυναίκα που έστω στην ξεπεσμένη της μορφή απαιτείς από αυτήν να έχει μια αμυδρά βιταλιστική ζωντάνια έτσι και μόνο για να εμπνέει και μας τις άλλες γυναίκες στο σιδέρωμα, πώς να το χωνέψεις;
Γιατί το σιδέρωμα είναι δύσκολο.
Δεν μπορώ να σιδερώνω όταν στενοχωριέμαι. Αφήνω τις μισές τσαλάκες ανέπαφες και ξέρεις τι σημαίνει αυτό για τον ψυχαναγκασμό μου. Θάνατος, κοντεύω να γίνω ο μεγαλύτερος σταρχιδιστής και να ξεχάσω όλες μου τις τελετουργίες, και αυτό θα φταίει άμα τελικά πεθάνω.
Υπαρξιακά θα μου πεις, ποιον ενδιαφέρουν, κι εμένα τι μ ενδιαφέρει θα σου πω.
Αλλά καλύτερα να σου πω την αληθινή μου άποψη που είναι ότι λυπάμαι ρε γαμώτο που έπεσε τόσο εκτός μια τύπισσα που αν και λίγο μίζερη προσπαθούσε η κακομοίρα να είναι ροκενρόλ, την πάλευε να μαζεύει εμπειρίες αν και μίζερα, τέλοσπάντων τι σκατά, δηλαδή ό,τι φαινότανε επιβεβαιώνεται μελαγχολικά με ένα “καλά μη μου πεις ότι δεν ήξερες”, έτσι πάει η ζωή έ; κανένα ελαφρυντικό για τη μαλακία; κανένα ελαφρυντικό για τίποτα;

Τι να πω ρε σαρκάστικ. Κανένα ελαφρυντικό για τίποτα είναι η φάση,γιατί τα ελαφρυντικά είναι ψέμματα, και όλα αυτά συνορεύουν με το ακαταλόγιστο, με την τρέλα, με την αλήθεια με το ΘΕΟ ΩΩΩΠ εδώ ήρθαμε.

Δε θα μπω στη λούπα γιατί προσπαθώ να εκβιάσω τους βιορυθμούς μου να δουλέψουν σε μεγαλύτερη λούπα, και άμα μπω στη λούπα θα το κάψω σε χρονικότητα μπρέικκορ. Οπότε παρακολουθώ το μεγαλύτερο επιχείρημα που με ξαναβγάζει στις ξέρες της αγάπης και του πόνου, και ακούω τα ακάνθινα ορατόρια που κάποια πρόβατα τραγουδούν σε υψίπεδα σκοτσέζικα και ανθηρά, συντονιζόμενα με το ένα, δύο τέσσερα που το γρηγοριανό μέλος ανέδειξε σε κρυφή δομή κάθε επιχειρήματος ή τραγουδιού, ποιός ξέρει ποιός ξέρει.


Αυτά τα μουνιά και οι πούτσες που κουβαλάμε και το παίζουμε ότι όχι εγώ δεν έχω τώρα απλά στέκομαι στην ουρά και περιμένω να μπω στο μετρό δεν τρέχει δεν έχετε όλοι εδώ γύρω πούτσες και μουνιά, είμαστε όντα σκηνικού σε φυσικό μέγεθος για να μη φαίνονται άδεια τα βαγόνια θα μπορουσαμε να ειμαστε ζωα να πηγαινουμε να ερχομαστε να κοιταζομαστε να κοιταμε βιβλια αηπαντ εφημεριδες να κοιταμε τα παπουτσα του διπλανου ωπ και σκαει καμια φορα κανενας θεαματικος και κοιτας με το νομο κυριε αφου κουρευτηκες ετσι τι περιμενες ρε φιλε να χαθεις στο φοντο; χεσε με οποτε ξεκουραζεις λιγο ματι εκει που ο αλλος δεν εχει θεμα και μετα αντε παλι γυρνα στην αγκραφα της απεναντι κυριας που τη χαζευεις τυχαια αλλα εχει καρφωθει το βλεμμα σου και αναρωτιεσαι μηπως τελικα ετσι ειναι το σχημα του συμπαντος γιατι και ο κυκλος του μοεμπιους γινεται κασκολ και τα παττερνσ παττερνσ εβρηγουερ και τοσα ενδιαφεροντα προσωπα κατι τυποι με σκαμμενα προσωπα και ρε σκεφτομουνα τι ανακουφιση ναχεις ρυτιδες ρε μαλακα τι φααααση ειναι σα να δειχνεις οχι απλα που πηγε ο αλλος και εκανε τατουαζ σα να δειχνεις ολοκληρη την ψυχη σου ρε μαλακα πραγματικα γιαυτο οι αρχαιοι ελληνες ταυτιζανε το χαρακτηρα με τα χαραγματα του προσωπου


σε φαση
υπεροπτικ 2013