Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

προβλήματα και τέτοια


Δι λόρντ γουόρκς ιν μυστήριους γουέης. Είπε ο Σαρκάστικ πικραμένα παραφράζοντας βλάχικα ένα ρητό του μάκη δελλαπόρτα, γνωστού αστρονόμου του ελληνικού σταρ σύστεμ.

Γουάτ ντου γιου μην, Σαρκάστικ; ρώτησε ο υπερόπτικ ανασηκώνοντας υπεροπτικά το μονόφρυδό του.

Αη μην, Υπερόπτικ, το μπούλο πήραμε υπερόπτικ. Τον ήπιαμε μέσα κι έξω απ’το γήπεδο Υπερόπτιιιιιιιικ είπε ο Σαρκάστικ και ξέσπασε σε μη σαρκαστικούς λυγμούς.

Έλα ρε σαρκάστικ κούλαρε ρε δεν είχαμε και τόσο καλή ομάδα ρε κι εξάλλου πάνε μέρες πλέον, χαλάρωσε.

Ναι αλλά γιατί, γιατί; είπε ωδυρόμενος ο σαρκάστικ. Αφού πιστέψαμε ρε υπερόπτικ πιστέψαμε.

Σιγά ρε Σαρκάστικ σκατά πιστέψαμε ρε.

Και καλά μέσα στο γήπεδο πες ντάξει. Ήτανε και η απουσία του Καραγκούνη. Αλλά έξω απ’το γήπεδο, γιατί; γιατί; γιατί υπερόπτικ πες μου γιατί; γκάριξε ο σαρκάστικ τραβολογώντας το υπεροπτικό ιμάτιο του υπερόπτικ.

Είμαστε το σπυρί της ευρωπαϊκής εφηβείας ρε σαρκάστικ. Κατάλαβέ το να τελειώνουμε επιτέλους, είπε ο υπερόπτικ. Η μόνη μας ελπίδα είναι να γίνουμε σοβαροί αναρχικοί, να σκοτωθούμε στη δουλειά και να κάνουμε κάτι σ’αυτό το γαμημένο το ντουνιά μια που βρεθήκαμε σαν σκύλος χωρίς κόκκαλο, σαν ολομόναχος ηθοποιός, σαν καβαλάρηδες στην καταιγίδα. Γέα. Έκανε νοσταλγικά ο υπερόπτικ και άρχισε να παίζει νοητικά το πιασάρικο πιανάκι του μάνζαρεκ στα κήμπορντς της μυαλουδάρας του.

Αααχ. Εγώ πιάνω πάτο κι εσύ πάλι ανοιγοκλείνεις τις πύλες της αντίληψης κωλουπερόπτικ.

Έλα έλα σαρκάστικ σώπα σώπα. Κοίτα ρε χαζέ σούγραψα και τραγουδάκι.

Α ελα ρε, είναι μελοποιημένο;

Όχι αλλά μελοποιείται όποτε θες. Άκου:
Λέγεται: τα λεφτά, τα λεφτά, ποιος τ’ανακάλυψε;

Αυτό δεν είναι του κραουνάκη;

Όχι ρε μόνο τον τίτλο εμπνεύστηκα. Δώσε βάση:

Ζούμε μέρες τραγικές
Και αγάπες μαγικές
Μες στη φτήνεια των καιρών
Στις ουλές των μετοχών
Στις αλήθειες των πολλών
Και στα ράφια των σοφών
Και δεν έχουμε λεφτά
Και δεν ξέρουμε απ’αυτά
Πώς λατρεύουν τους θεούς,
Χάνονται στους συνειρμούς
Πώς ξεχνάνε τις ανάγκες
Πώς πεθαίνουνε οι μάγκες
Ανεβαίνουν σκαλοπάτια
Κάνουν τη χαρά κομμάτια
Λιάζονται με τα αλάτια
Τρώνε πάντα αυγά μάτια

Αλλά είμαστε μονάχοι
Θάρρος η καρδιά μας νάχει
Της αβύσσου ψαριλίκια
Νάχουμε για μεζεκλίκια
Εκεί που κανείς δεν πάει
Και το πόδι δεν πατάει
Και το χρήμα δεν περνάει
Και η φάση δε χαλάει

Ηρεμία στις ψυχές μας
Χαζαπλάστ για τις ρωγμές μας
Λίγη έμπνευση να παίζει
Και τη δόξα ποιος τη χέζει

Και αυτό το τελευταίο μπορείς να το πεις πολλές φορές, να γίνει στονεριά το κομμάτι.
« λίγη έμπνευση να παίζει και τη δόξα ποιός τη χέζει, λίγη έμπνευση να παίζει και τη δόξα ποιος τη χέζει», αυτό συνέχεια κάνα δεκάλεπτο με δυο ακκόρντα.

Καλό ρε! Θες καμια μπυρίτσα; να το παίξουμε άμα είναι.

Ναι άντε φέρε μία.


κοριτσάκι στο πάρκο
νταρθ βέηντερ, 2012

Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Βιαιοπραγίες και καυτά κουτσομπολιά


Ωραία θέλετε βία;
Άδικες γροθιές στο σώμα
Τραύμα χαίνον στην πλατφόρμα
Μέλη και οστά κομμένα
Και με σπλάχνα τυλιγμένα
Και καλά πασπαλισμένα
Και με λίπος σκεπασμένα

Να χορτάσετε μαλάκες
Λες και θάσαστε για πάντα
Στο τσόφλι τώρα που γαμάτε
Στη σάρκα που τρυπάτε
Αντί τα χέρια σας να γίνουνε αντέννες κοσμικές
Αντί τα μάτια σας να γουρλωθούν να γκαβωθούν από τα φώτα του καλοκαιριού
Αντί
Αντί
Αντί να γαμιέστε αγαπημένοι πριν ψοφήσετε καημένοι

Θέλετε να αποδείξετε ότι μπορείτε να πεθάνετε
Ξύνοντας τη λεπτή φλουδίτσα του αποτρόπαιου
Όλοι το κάναμε όταν είμασταν παιδιά
Κάντε το πάλι με χαρά
Βρείτε μια φλόγα να σας κάψει
Και την καρδιά σας να ανάψει
Να νομίζετε ότι καίγεστε ζωντανοί
Γιατί αν δεν καείτε μπορεί να μην υπήρχατε

Μπορεί να ξεχνιόσασταν στο καθαρτήριο κάποιου ρετιρέ
Μπορεί η μελαγχολία να σας έλυωνε.

Μα δεν μπορεί.
Κάποια φορά παλιά είχαμε πιει κρασί μαζί και λέγαμε για τη συνήθεια σε ένα μπαλκόνι μικροαστικού γάμου, εκεί τυχαία μύριζε γιασεμί και ένας από την παρέα τότε γέλασε με χάχανα. Μετά σερβίρανε την τούρτα που ήταν απαράδεκτη όπως πάντα και βαριόμασταν αλλά περιμέναμε τη στιγμή να πάμε σπίτι να ξεκατινιαστούμε στο κουτσομπολιό γιατί για κάτι τέτοια ζούμε.

Γάμησέ τα.


μέντες για καθαρή αναπνοή και φλογερή φρεσκάδα
υπερόπτικ 2012


Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

περι αποχης



Είναι σοβαρό το ζήτημα παιδιά, ας χρησιμοποιήσουμε όλοι μαζί τους εγκεφάλους μας για καλό σκοπό.
Να σκεφτούμε.
Οκ βγήκε ο Σαμαράς γιατί ο μαζοχισμός είναι η πιο σίγουρη λύση. Θες να παραμείνεις ελεύθερος ως ελεγχόμενος δούλος, ντάξει αυτό παίζει, ενέχει και μια ωριμότητα, τάχει πει και ο Μάζοχ και ο Ντελέζ και ο Φρόυντ και ο Καζατζίδης.
Κατανοητόν.
Οπότε μου λες ότι έχεις παραλύσει, ότι δεν είσαι έτοιμος να πιστέψεις αρκετά στην «αντίσταση» στην «αλλαγή» και τέτοια.
Δεκτόν.
Γιατί τό κανες αυτό;
Είχες τους λόγους σου.
Καταλαβαίνω τον τρόμο σου καθότι ο τσίπρας σκάει νέος Ανδρέας.
Στη σημερινή φυλλάδα του αγγλικού μετρό είδα τη φράση «λένε τον τσίπρα χαρισματικό γιατί δεν μπορούν να πουν απλά ότι είναι χοτ». Αιώνιοι άγγλοι έχετε την πλάκα σας, ίσως φταίνε τα πάιντς ίσως ο αγγλικανισμός ίσως οι μόντυ πάιθονς πάντως είστε τσαχπίνιδες.
Ο χοτ αλέξης λοιπόν δε σου γέμισε το μάτι.
Κατανοητόν.
Βασικά έχεις δίκιο.
Γιατί όπως και να το κάνουμε είναι λίγο μαλακία να υιοθετείς κι εσύ ρε αλέξη τη φάση «ναι είμαι ο αντρέας». Φάουλ, «λαϊκισμός», μαλακία.
Άσε τον Ανδρέα εκεί που είναι ρε φιλαράκι αλέξη. Είναι κακό πράγμα οι βρυκόλακες ρε συ.
Και σε καταλαβαίνω φίλε εικοσιεννιάρη γιατί είσαι μάλλον και μεγάλος άνθρωπος και είδες τα ζιβάγκα τι σημαίναν.
Το άλλο που έκανες σε σειρά σημαντικότητας κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι ότι όντως φίλε εφτάρι είσαι εφτάρι χρυσαυγίτης, δεν έκανες πλάκα.
Και δήλωσες κιόλας αφού έριξες τις φάπες σου ότι ήρθες για να μείνεις μέσα κι έξω απ’τη βουλή.
Ούτε αυτό λοιπόν είναι τυχαίο.
Με τρομάζεις φίλε εφτάρη γιατί είσαι πολύ συγκεκριμένος οργανωμένος και καβλωμένος. Αυτά τα τρία είναι καλά πράγματα φίλε εφτάρη. Αλλά άκου. Για να καταλήξεις συγκεκριμένος οργανωμένος και καβλωμένος έχεις υποστεί μεγάλη πίεση για την οποία φταίω και εγώ ως κοινωνία που δε σε φρόντισα.
Δε θα μπορούσα βέβαια να είμαι στάνταρ δίπλα σου όταν άνοιγαν τα τραύματά σου και το μίσος σου αλλά φταίω για την ένταση του αισθήματός σου. Γιατί πρωτίστως είσαι καβλωμένος, μετά οργανωμένος και έτσι καταλήγεις συγκεκριμένος.
Μπράβο που έγινες συγκεκριμένος αλλά δυστυχώς έκανες ύποπτη επιλογή αντικειμένου. Με πληροφορεί ξανά ο Σωκράτης από το κοντρόλ ότι ουδείς εκών κακός. Έχει δίκιο ο Σωκράτης γιατί προφανώς φίλε εφτάρη δεν σου έμαθε κανείς να διαβάζεις Ιστορία. Δε σε προστάτεψε αρκετά αυτό το κράτος που έχεις δίκιο να στοχεύεις γιατί είναι ρυπαρός διεφθαρμένος δεινόσαυρος που ψιλοξεψυχάει σαπίζοντας.
Δίκιο να το μισείς, και για έναν έξτρα λόγο ότι δε σε έμαθε να το αγαπάς.
Όταν διάβαζες Θουκυδίδη και Χίτλερ δεν είχες πυξίδα και μπέρδεψες τη βία με τη δύναμη.
Αυτό με περισσότερο διάβασμα διορθώνεται. Το γεγονός όμως ότι είσαι καβλωμένος σε θολώνει και από το άγχος σου να λειτουργήσεις σε κλειστό κοσμοείδωλο το έριξες στη λατρεία του φετίχ, στην αισθητική υλοποίηση της νεύρωσης, στον ολοκληρωτισμό και είναι λίγο δύσκολο να δεχτείς νέες πληροφορίες.
Κρίμα και πάλι κρίμα από εκατομμύρια απόψεις, οντολογικού τύπου όπως «γιατί να καίει την καρδιά σου το μίσος και να μην την εξαϋλώνει ο θεός», ψυχαναλυτικού τύπου όπως «γιατί να μη συχωρείς τον πατέρα σου που δεν είναι τέλειος», και θεολογικού τύπου «γιατί να λερώνεις το κάρμα σου».
Παρόλα αυτά είσαι εφτάρης, είσαι εδώ, και πρέπει να σε καταλάβουμε κι εσένα.
Και τέλος φίλε σχεδόν σαραντάρη που δε σε είδα καθόλου τελευταία.
Γιατί ρε φίλε;
Από ποζεριά; μαλακία ρε φιλαράκι. Όχι δεν είναι άποψη το να μην έχεις άποψη, δεν είσαι πια στο λύκειο, μην περιμένεις να δεις τι θα κάνει ο γαμάτος της τάξης για να το κάνεις κι εσύ.
Από κατάθλιψη; ε ρε φίλε το πόσο σε καταλαβαίνω το πόσο. Σε σένα δεν μπορώ να πω τίποτα, μόνο ένα έχεις δίκιο, είμαι κι εγώ σχεδόν σαραντάρης και νιώθω χάλια.
Έχω πικραθεί και φοβάμαι σαν τρελός, δεν ξέρω από που μου έρχεται και ποια μοίρα με κυνηγάει, θέλω να κάτσω σπίτι μου με τα βιβλία μου τα φαγιά μου τα ντιβιντί μου και να βγω έξω από το χρόνο, να φαντάζομαι ότι ο δρόμος που βλέπω είναι άλλη μια οδός στη λεωφόρο του παραδείσου, ότι δεν υπάρχει κόσμος και χώρος έξω από την τρύπα μου, να κάθομαι να κάνω τους μπεκετικούς μου συριγμούς από το κρεβάτι ως τον καναπέ, να ολοκληρώνω καθημερινά με επιτυχία την τελετουργία εξορκισμού της μη δράσης, να προσεύχομαι στον τουτατή να μη μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, να αυτοκτονήσω για να τελειώνουμε.
Για μένα τα γράφω αυτά ρε.
Για σένα τα γράφω αυτά ρε.
Ρε, μπαγάσα, πάλι με έστησες στον καναπέ να στα πω.
Μη στενοχωριέσαι ρε φίλε. Η ζωή είναι ένα μεγάλο χάος. Κοίτα ρε φίλε τον ουρανό όταν μας κάνει τη χάρη να βραδυάζει με λυρισμό μερικές φορές και μετά γύρνα να μου πεις αν το μάτι σου είναι το καλειδοσκόπιο της φύσης ή όχι. Ρε φίλε δεν έχεις καμία εγγύηση ούτε με την πιο χάρντκορ επιστήμη να ξέρεις αν σε τρία λεπτά δε θα πέσει ένας μετεωρίτης πάνω στη στέγη σου να τα σβήσει όλα.
Ειλικρινά, δεν το ξέρεις. Μπορεί να πέσει τώρα. Αλλά έτσι είναι η ζωή ρε φίλε.
Κάτι πρέπει να κάνουμε παρόλα αυτά.
Η καταστροφή δε θα αποφευχθεί αν κάνεις ότι δεν το σκέφτεσαι ρε συ. Και πραγματικά ένα έχω να σου πω, ρε μη στενοχωριέσαι. Έχεις υπάρξει δυνατός στο παρελθόν και το ξέρω, καθότι παλιά δεν ήσουνα σαραντάρης, έχεις υπάρξει τριαντάρης, εικοσάρης, μέχρι και εντεκάρης τα προηγούμενα ψηφούγεννα που ψήφιζες τον λεβέντη γοητευτικό τροτσκιστή αντρέα και όχι το χοτ αλέξη.
Προσπάθησε να ταυτιστείς με τον εντεκάρη του αντρέα τότενες.
Θα ήσουνα ο εντεκάρης του ανδρέα τότενες;
Άμα ήσουνα είσαι δικός μας.
Γιατί παίζει να είσαι ο αποχέας που το κάνει γιατί θέλει να δράσει όντως.
Ναι πραγματικά όντως, θέλει να δράσει.
Δηλαδή είναι συνειδητός αποχάκιας, έχει πλάνο ρε παιδί μου.
Δεν πιστεύει στην κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Δεν πιστεύει ότι θέλει να λερώσει τα χέρια του συμμετέχοντας στην αναπαραγωγή ενός συστήματος το οποίο σφοδρά θα επιθυμούσε να εξαφανιζόταν ή να άλλαζε.

Να σου λύσω τα χέρια; είσαι νεοαναρχικός.
Ντάξει δεν είσαι ντε και καλά ο εξαρχειώτης ρομαντικός γκοθομορφονιός, ούτε ίσως ο μπάχαλος, αλλά είσαι ο αληθινός νεοαναρχικός με τρόπους που μπορείς να διαβάσεις να ενημερωθείς κάνοντας ένα απλό γκουγκλ σερτς στη γουικιπίντια στο «θέσεις της αναρχίας» ή ότι σε φωτίσει η αναδυόμενη συνείδησή σου, τυχαία τό γραψα, και κάτσε και σκέψου με την ελευθερία που έστω ως απωθημένο ψηλάφισες στα πρώτα σκιρτήματα της εφηβείας σου. Για να μη σου πω άσε το παιδί να μιλήσει και γίνω λαικιστής. Ναι ρε θα το πω χέστηκα γίνε παιδί και θυμήσου ότι κάποια αναγνώσματα τα έχεις καταβροχθίσει με πάθος όταν υπήρχαν για σένα ακόμα καινούριες ιδέες στον κόσμο. Τότε που διάβαζες Ιούλιο Βερν ξερωγώ. Ψήσου να πας σε κάνα βιβλιωπωλείο και ό,τι σου γυαλίσει τσίμπα το. Καμιά επιλογή δεν είναι ντροπή.

Απλά εγώ αυτό που θα είχα τελικά να σου πω μάλλον είναι το εξής:
Θα σε συγχαρώ αν ψηφίσεις το χοτ αλέξη στις επόμενες εκλογές σε κάνα δίχρονο δηλαδή, (γιατί δεν το καταλαβαίνω να πρέπει να μιλάμε συνέχεια για τον επόμενο μήνα, και σε δύο χρόνια ελπίζω να ζούμε οι περισσότεροι), αλλά αν τον ξαναψηφίσεις μετά απ’αυτό να σου κοπεί το χέρι που λέει ο λόγος. Μην τα στηρίζεις τα κατεστημένα, είναι κακό πράμα. Σε βοηθάει και στο σεξ να είσαι πιο επαναστάτης, σκέψου πόσο χοτ ήτανε ο Τσε.

Τώρα για το παρόν, ε, κάνε ό,τι μπορείς. Προσπάθησε νάναι καλό γιατί χρειάζεται και γιατί είναι ευκαιρία και για σένα να κάνεις κάτι γενικώς.

Τώρα άσχετο, για σένα τον τεσσάρη που είσαι η παπαρήγα και άλλοι τρεις, πραγματικά τι να σου πω κοπέλα μου. Ντάξει είσαι μεγάλο ούφο και πραγματικά θα τσαντιζόμουνα μαζί σου αλλά με τσαντίζεις όπως το τρίτο καθυστερημένο ξαδέρφι σου που είναι καλό παιδί αλλά σου σπάει τον πούτσο και οριακά μερικές φορές αναρωτιέσαι αν δεν είναι ΟΝΤΩΣ μαλάκας. Πραγματικά χώσε ένα χαστούκι στον εαυτό σου μπας και δεν ξεφτιλιστείς κιάλλο. Από την άλλη σέβομαι το γεγονός ότι παρά τη βλακεία σου και αν δεν ξαναμαλακιστείς θα είσαι απίκο βιτζιλάντης για τον κασιδιάρη. Αυτό κηπ ντούινγκ δατ και μαζί σου απλά να τα πούμε καμιά μέρα σε κανα στέκι γιατί φίλε ο στάλιν δεν παίζει ρε μαλακία.

Άντε λοιπόν αυτά, ση γιου αράουντ και ΑΠΙΚΟ ε;;;;

ΥΓ. Εσύ που απλά πήγες κάπου ταξίδι-μένεις μόνιμα στο εξωτερικό αλλά όχι στη ζιμπάμπουε και ψιλομπορούσες να πληρώσεις να πας αλλά τοδες και λίγο σαν άλλοθι και άραξες κλπ κλπ, ανήκεις αυτομάτως από την ψυχανάλυση ΠΟΥ ΙΣΧΥΕΙ στον σαραντάρη και στις διακλαδώσεις του. Τσεκ.