Υπερόπτικ: βαρετός και βαρεμένος

Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο της ρουτίνας αυτές τις μέρες ο Υπερόπτικ, αντιλήφθηκε αποκαλυπτικά σε μια στιγμή αλλούτερης έμπνευσης μια μεγάλη αλήθεια: ότι είναι βαρετός. Βέβαια της αποκάλυψης προηγήθηκε ολόκληρη περίοδος κατά την οποία ένιωθε απίστευτα βαριεστημένος, αλλά αυτό ήταν εύκολο να το αποδίδει τόσον καιρό σε εξωγενείς παράγοντες, μέχρι που έφτασε στην πραγματική αιτία του προβλήματος:
ξέρετε ποιος είναι βαριεστημένος; αυτός που είναι βαρετός. Ξέρετε ποιος είναι βαρετός; αυτός που βαριέται και τον ίδιο του τον εαυτό. Ο βαριεστημένος.
Και είναι αλήθεια.
Ο Υπερόπτικ που είναι ψυχαναλυτικά ψυχανεμισμένος με το που αντιλήφθηκε στο βάθος του το πρόβλημα, στράφηκε αμέσως στα όνειρά του. Τα οποία είναι κι αυτά βαρετά και μαλακισμένα, μαστίζονται από οικογενειακές μαζώξεις και μίζερα οιδιπόδεια, ηλίθιες αγχωτικές πλοκές και στα οποία ο Υπερόπτικ καλείται ακόμα και στον ύπνο του να λύνει σχολαστικά προβλήματα άλλων, για να καταλήγει σε αγωνιώδη προσπάθεια να σηκωθεί κάθε μέρα μετά από τρίωρο σνουζ του αγαπημένου διαστημικού του ξυπνητηριού.
Μα τι σκατά, αναρωτιέται ο Υπερόπτικ. Εγώ, που ήμουνα το κέντρο του γλεντιού, που έπιανα την πέτρα και την έκανα πιετά, που με δυο δρασκελιές διάβαινα διαπλανητικές διόδους, γιατί τέτοια κατάρα, γιατί να είμαι βαρετός και βαρεμένος, γιατί, γιατί;
Α, αγαπητέ αναγνώστη, κι εσύ Σαρκάστικ.
Όταν τα φώτα της ράμπας σβήνουν, όταν δεν έχουν μείνει παρά οι μάσκες και τα κονφετιά στο πάτωμα να θυμίζουν τη χθεσινή γιορτή, τότε ο θεατρίνος μένει μόνος του με την πάρτη του, κι άμα ξεθυμάνει με το καλό η κάβλα του ναρκισσιστικού του μεθυσιού, θα ακούσει μια φωνή μέσα του: «ντάξει βαριέμαι λίγο».
Τι βαριέται ο θεατρίνος; μήπως τη μοναξιά; μήπως την εσωστρέφεια; ή ΜΗΠΩΣ ΤΟΝ ΝΕΑΥΤΟ ΤΟΥ;;;;;;
Το τρίτο.
Και ο Υπερόπτικ όπως ο θεατρίνος βαριέται τον νεαυτό του.
Γιατί ο νεαυτός του τόσον καιρό δε μας έχει δείξει καμιά σοβαρή στοχοπροσήλωση σε τίποτα, είναι καλό παιδί δε λέω αλλά λίγο αεριτζής, κάνει κρα να γίνεται αρεστός και έτσι αλλοτριώνεται και χάνει πολύτιμη ενέργεια, και να πεις ότι δεν υπάρχει δουλειά που περιμένει τον Υπερόπτικ για να γίνει, πώς, υπάρχει, αλλά ο Υπερόπτικ τρεχαγυρευόπουλος.
Είναι λογικό λοιπόν αναγνώστη και Σαρκάστικ ο Υπερόπτικ να έχει κωλοβαρεθεί την ίδια του την πάρτη και να υψώνει αυτό το κατηγορώ προς την αφεντιά του, βροντοφωνάζοντας «ρε φίλε είσαι βαρετός γαμώ το κέρατο, κάνε κάτι ρε μαλάκα να ξεκουνηθούμε, πάλεψέ τη, μη μουχλιάζεις, σιχτίρ».
Ο βαρετός εαυτός του Υπερόπτικ όμως βαριέται ακόμα και ίδιες τις φωνές του και την ώρα που αυτοπαροτρύνεται, χαζεύει κιόλας και το βλέμμα του πέφτει τυχαία στη μοκέτα δίπλα στο κρεβάτι.
Δεν είναι ένα θέαμα που σε ανυψώνει αυτό της μοκέτας, όχι, όχι.
Καθότι μετά την ανακάλυψη από το δημιουργικό τημ του Σαρκάστικ της έννοιας «μιζεραμπίλια», τώρα ο Υπερόπτικ μπορεί πλέον να ονοματίσει αυτό που βλέπει.
Ναι το σπίτι του είναι γεμάτο μιζεραμπίλια.
Γιατί στο πολύμπριζο που φωλιάζει δίπλα στο κρεβάτι έχουν συναθροιστεί διάφορες μπρίζες που έχουν να χρησιμοποιηθούν από του αγίου πούτσου, φορτιστές και καλώδια, τσιγαρόχαρτα και τελειωμένοι αναπτήρες μαζί με κάλτσες κέρματα και αρκετά ζευγάρια παντόφλες.
Τι κι αν μακροσκοπικά το Υπεροπτικόσπιτο είναι γαμάτο, τι κι αν η αισθητική τρέχει σαν το σιρόπι του σωστού γαλακτομπούρεκου από τα ταβάνια στους καναπέδες, τα μικροφράκταλ μιζεραμπιλίων γαμάνε τη μικροσκοπική δομή κουράζοντας τον κάτοικο με την πολλαπλή τους διαστρωμάτωση και αναγκάζοντας τον Υπερόπτικ σε καθημερινή κολύμβηση στο ίδιο του το σπίτι μέσα σε σωρούς ύλης και μορφών, που, τα έλεγε και ο Αριστοτέλης παιδιά, η φόρμα σπάει πούτσους.
Τι κρίμα που το μπλογκ μας είναι υπερ-προσωποκεντρικό, αν ήταν λίγο πιο λευκωματώδες και περσονέλ ο Υπερόπτικ θα υπογράμμιζε σε μια φωτογραφία του τα μιζεραμπίλια του χώρου με τα μιζεραμπίλια που φοράει, γιατί ναι, ο Υπερόπτικ όπως και ο Σαρκάστικ μπορεί στο δρόμο να είναι (μερικές φορές) κούκλα η κουμπάρα, στο σπίτι όμως έχουν πάρει και οι δύο τον ιερό όρκο να μεταμφιέζονται σε άστεγο σε χρόνο ντε τε, γιατί μες στο θολό μυαλό τους το άνετο ρούχο είναι η φόρμα που σου ξέμεινε από τα σπυριάρικα χρόνια του γυμνασίου, το πιο ξεχειλωμένο μπλουζάκι που έχεις και σε στρώματα η κομπιασμένη ζακέτα, η φλις ρόμπα, και γιατί όχι και μια κουβέρτα πόντσο τώρα που κάνει κρύο.

Πώς να σηκώσει κεφάλι φίλε Σαρκάστικ ο Υπερόπτικ; πώς να αποτινάξει τα μιζεραμπίλια, να ξαναγίνει ενδιαφέρων τύπος, να καβαλήσει το καλό τσι, να σηκωθεί από το κρεβάτι που λυώνει και με μια ανάσα να τελειώσει το αριστούργημα των δέκα ηπείρων που κρύβεται στο κεφάλι του χωρίς να βαριέται;
Ε;
Πώς;;

όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη βρώμα
Hyperoptic del Mizerabile, 2012