if we were all suddenly somebody else.

Καθώς η βρόχα πέφτει στρέητ θρου στο Μπρίξτον, αυτή την αυγουστιάτικη μέρα με το νοσταλγικό πουτσόκρυο, ο Υπερόπτικ αποφασίζει να πιάσει από τα κέρατα το μεγάλο θέμα που τον βασανίζει από πάντα.
Πρόκειται για τη στοιχειώδη οντολογική ερώτηση που μπαίνει σε κάθε συζήτηση, καφενείου, ακαδημαϊκή, οικογενειακή, φιλική, ιψενική, τραγική, ζευγαρική, απλουστευτική, γαμιστερή, βαρετή, πορωτική, δεοντολογική, κι έχει να κάνει με τη φύση του ανθρώπου.
Γιατί ο άνθρωπος λουμπενιάζεται; γιατί ξεκατινιάζεται, ασχολείται με ποταπένκο μαλακίες, δεν αντέχει την ελευθερία, σκέφτεται εργαλειακά, αφήνεται και παρασύρεται με χαρά από την κόμπλα του, κάνει λίστες και τρώγεται από τις διαδικασίες, επιτίθεται στην ομορφιά, φοβάται το χάος;

Εν ολίγοις, γιατί ο άνθρωπος είναι μαλάκας;

Η ερώτηση όπως και η απάντηση είναι πολύ απλή.

Το δύσκολο είναι να απαντηθεί όχι για τους άλλους, αλλά για τον εαυτό.

Είπε ο Υπερόπτικ ατενίζοντας το μαλάκα μέσα του με τα φανταστικά οξυδερκή εργαλεία της εξευτελιστικής ανάλυσης μικροκινήτρων μαλακίας των άλλων μαλακών.

"la chose en soi de monsieur deCon",
 ή "there is no Newton of the human assholeness"
Υπερόπτικ, 2011