O Θεός όταν έφτιαξε τη ζωή ούτε καν το είχε φανταστεί αυτό

Αναφώνησαν σήμερα οι Υπερόπτικ Σαρκάστικ καθώς ανεβοκατέβαιναν για μια ακόμα φορά την κλίμακα της αξιολόγησης των καθημερινών απολαύσεων.

Εκτοξεύοντας banalités εναλλασσόμενες με βαθειά πορίσματα ζωής σε ρυθμούς χελώνας δεμένης στο φτερό διαστημόπλοιου, οι Υπερόπτικ συνεχίζουν να μη μασάνε την πούτσα τους ωχ με συγχωρείτε εννοούσα τ’αρχίδια τους, και να αναστοχάζονται για όλους και για όλα λες και έχουν όλο το χρόνο στον κόσμο και όλες τις λέξεις στη διάθεσή τους.

Από την άλλη αυτή η τάση ρεμαλοcontemplation αναγκαστικά θέτει τους Υπερόπτικ απέναντι στο αιώνιο ερώτημα, ποιος είμαι, ποιοι είμαστε, που πάμε, λες να έχει παγωτά εκεί που πάμε, τι θέλω, τι θέλουνε οι άλλοι, τι θέλουμε εμείς, πώς δημιουργούνται οι ταυτότητες, γιατί να γίνονται πόλεμοι, γιατί να ξεκληρίζεται το ανθρώπινο γένος, γιατί να σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν, γιατί βρέχει συνέχεια; Ερωτήματα που φυσικά δημιουργήθηκαν από τους Αρχέγονους Γίγαντες για να γελάνε με την πάρτη μας καθώς πασχίζουμε σαν πολύβουο μελίσσι να αρθρώσουμε τις μίζερες μπεκετικές κραυγές μας στο σκοτεινό τίποτα.

Οι Υπερόπτικ έχουν ψυλλιαστεί τη διαλεκτική ντρίπλα της μοίρας και πολύ συχνά στρέφονται στο μόνο σίγουρο στανταράκι πεδίο γνώσης που δεν είναι άλλο από τη ΒΙΟΛΟΓΙΑ. Ναι και όχι φιλοσοφία ούτε ψυχοβγαλσία ούτε κοινωνιοθεωρία. Βιολογία γιατί εκεί φωλιάζουν λογής λογής καλούδια όπως τα μιτοχόνδρια και τα ριβοσώματα για να μη μιλήσουμε για αυτό το τέρας πολυπλοκότητας το DNA - που θα έπρεπε να κάνει το Ρολάν Μπαρτ να θέλει να κρυφτεί στην τελευταία υποσημείωση του βιβλίου της Βέφας με τη σημειολογική του υποστασάρα. 

Φημολογείται μάλιστα ότι έχουν συναντηθεί αυτοί οι δύο – DNA και Μπαρτ – σε κοκτέιλ πάρτυ στο σπίτι του Λακάν και λέει ο Μπαρτ μετά έκανε μια βδομάδα να αναλύσει κείμενο. Τόσο πολύ κόμπλαρε από το σφρίγος της σημειωτικής μεγαλοσύνης της φύσης. Ένιωσε ένα τιποτένιο σκουλήκι. Άδικα προσπαθούσαν να τον συνεφέρουν οι κολλητοί φέρνοντάς του στιχάκια από αυτά που γράφουν πίσω από τα ημερολόγια να τα αναλύσει – κάτι ποταπό και εύκολο, έλεγε ο Φουκώ. Έλα Ρολάν, πρέπει να ξαναβρείς το κέφι σου, έλα Ρολάν, σκέψου ότι μπορούμε στο κάτω κάτω να τα αποδομήσουμε όλα, όποιος σε ξανακομπλάρει σου τ’ορκίζομαι θα τον αποδομήσω με τα ίδια μου τα λόγια. Απαρηγόρητος ο Ρολάν.

Ατυχές ανέκδοτο από την ιστορία του πνεύματος αλλά και πόσο ευτυχές γιατί θα μας φέρει στο σημείο να αναρωτηθούμε μαζί με το Ρολάν το Μισέλ και γιατί όχι την Αρλέτα το Ζαμπέτα και το Ράσελ Κρόου στο «Ένας υπέροχος άνθρωπος», τι παίζει ρε παιδιά με τη φύση; Τι σκατά; Υπάρχει ένας καταπληκτικός μάστερμάιντ εγκέφαλος που έκατσε και έφτιαξε (ή έφερε τα πράγματα σε τέτοιο σημείο ώστε να υπάρχουν, αχέμ γκουχ γκουχ) τα προφιτερόλ, τα ποδήλατα, τη μεσκαλίνη, τα παιδιά, τις μύγες, τα σκατά, το σεξ, το σελοτέιπ, τα σκυλιά, το Γαλιλαίο, τα ιστορικά ντοκουμέντα, τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, τον καφέ; Και ούτε καν έχουμε ακόμα αρχίσει να αναρωτιόμαστε το δεύτερο «τι σκατά» που είναι, τι σκατά, έφτιαξε και τις ενοχές, τη συνείδηση, τη δημοκρατία, την ποίηση, το σουμπλίμ, την αισθητική, τόνα τ’άλλο και δε συμμαζεύεται;

Ναι όοοοοχι θα μας πει ο οποιοσδήποτε, μπερδεύεις πολιτισμό και φύση, δεν μπορείς να βάλεις στο ίδιο «τι σκατά» τις ενοχές με το προφιτερόλ ούτε με τις μύγες.

Παρά μόνο αν τρως κρυφά το προφιτερόλ του φίλου σου τον αύγουστο δίπλα στην ξερολιθιά όπου ο φίλος σου βρήκε πριν λίγο ανακούφιση από το χθεσινο κεμπάπ που τον βάραινε όλο το βράδυ στη σκηνή. Μιλάμε πάντα για ελεύθερο κάμπινγκ.

Οπότε ναι, είναι να μένεις μαλάκας με την πολυπλοκότητα του πράγματος (banalité)

Από την άλλη η απάντηση σε εκείνον το σχολαστικό που θέλησε να διακρίνει επίπεδα – στιβάδες του είναι και να στηριχτεί στη θεμελιώδη διάκριση φύση/άνθρωπος, να ξέρει ότι τον έχουνε βουλώσει εδώ και χιλιάδες εκατομμύρια χρόνια όλοι αυτοί οι φιλόσοφοι θεολόγοι πατέρες και μητέρες του πνεύματος που έχουνε πει ή υποθέσει ή υποψιαστεί ότι δεν έχουμε ιδέα γιατί είμαστε άνθρωποι και όχι ζώα, δεν ξέρουμε καν με βεβαιότητα τη διαφορά, θα πεθάνουμε όλοι στάνταρ και θα γίνουμε κόκκαλα και λαμπερά πετρώματα και δεν ξέρουμε καν αν όλο αυτό το πανηγύρι είχε κάποιο νόημα ή δεν ήταν απλά inception μέσα στο inception μέσα στο μυαλό ενός σκύλου που παίζει τον κομπάρσο σε ταινία του star μεσημέρι κυριακής.

Οπότε ως φλεγματικοί επιστήμονες που έφαγαν υπαρξιακή φλασιά, θα πιούμε λίγο κονιάκ μπροστά από το τζάκι των φλεγόντων ζητημάτων, θα κοιτάξουμε με ικανοποίηση τα γηραλέα μέλη της λέσχης στην οποία συχνάζουμε από τότε που ο Σέρλοκ ζούσε ακόμα στη Μπέικερ Στρητ και θα καγχάσουμε με την παιδαριώδη ιλαροτραγική αλαζονεία των Υπερόπτικ Σαρκάστικ: "κχχχχ κχχχ". Έπειτα θα καταπιούμε το κονιάκ σκεφτόμενοι την εποχή που τσακωνόμασταν για τα ορθογώνια πλάνα του Μουτσουγιάμα Μονογκατάρι ενώ αρμέγαμε τα βόδια του Ήλιου, (του Βασιλιά) και θα κόψουμε την πρώτη μπουκιά προφιτερόλ ανεπανόρθωτα βουτηγμένου στη σοκολάτα -χωρίς να χάνει την τραγανιστή υφή του σου και την ένταση της φυσικής βανίλιας στο παγωτό-, αναφωνώντας