Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

21 Φλεβάρη Σάλ Αλάμ Χάιτς, ώρα 6.45 απογευματινή.

Χάθηκα για μια στιγμή - αν θέλετε το πιστεύετε αλλά σας λέω, για μια στιγμή πίστεψα στ'αλήθεια ότι χάθηκα στο τροπικό φοινικόδασος.
Η πέτρα-αψίδα δεν φαινόταν πουθενά. Τι σκατά. Πως θα προσανατολιστώ; Ταχυπαλμία πανικός εφίδρωση παγωνιά : για μερικά λεπτά, όσο πάνε γίνονται και χειρότερα τα πράγματα, όσο το βλέμμα περιφέρεται αρχικά αγωνιώδες ανάμεσα στους πανομοιότυπους ψηλόλιγνους κορμούς των φοινίκων και στις ίσες αποστάσεις μεταξύ τους, ύστερα στρεφόμενο προς τα επάνω στον σουρουπώδη ανοιχτό ουρανό, γιατί ο ήλιος έχει χαθεί στον ορίζοντα και η ίδια ιώδης απόχρωση καλύπτει ισόποσα τα πάντα, γιατί δεν υπάρχει σημείο αναφοράς και δεν μπορεί κανείς να πιαστεί από πουθενά.
Ξάφνου, αναπάντεχα, ενώ έχει χαθεί κάθε ελπίδα και το απεγνωσμένο πλάσμα νιώθει τα άκρα του να μουδιάζουν και να παραδίδονται στην ακίνητη άπραγη απελπισία, εμφανίζεται ως εκ του θαύματος, εκεί που δεν ήτανε πριν, να που ξάφνικα είναι, ο βράχος-σημάδι, η σωτηρία.
Και το πλάσμα νιώθει ξανά το αίμα να κυλάει στις φλέβες του, ο ιδρώτας από παγωμένος γίνεται ζεστός και κυλάει ελπιδοφόρα, η καρδιά πάλλεται εξίσου γρήγορα με άτακτους μικρούς παλμούς μοναχικής σιωπηλής αγαλίασης, κι ενώ το φώς λιγοστεύει επικίνδυνα, τα άκρα ξαναποκτούν ζωή, αιματώνονται και αρχίζουν να τρέχουν. Τρέχουν προς το κύριο μονοπάτι, γυρνούν προς τα αριστερά όταν φτάνουν στο αναγνωρίσιμο πλέον σταυροδρόμι, επιταχύνουν με αγωνιώδη ενθουσιασμό, με πάθος πρωτόγνωρο κι ολόκληρο το σώμα φτάνει επιτέλους αναστατωμένο, εμπύρετο και κάθιδρο στην πύλη 5422 των Σάλ Αλάμ Χάιτς η ώρα 6.45, απογευματινή.

1 σχόλιο:

  1. Οι εικόνες που δημιουργείς ορισμένες φορές δίνουν την αίσθηση αφής με γλυκο τρόπο. Εερρ αυτό στο μυαλό μου ακουγόταν πιο γενναιόδωρο. Ξοδεύτηκα, ο ΜΠΡΑΝΤΟΝ (και ουχί ο Μπάμπης πανάθεμα, λιγη αίσθηση ιστορίας http://www.youtube.com/watch?v=abIjUl7F7Xc&playnext=1&list=PLC106132CE24752F5)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.