Επιστολή του αόρατου άρχοντα μοναχού πατάπτυστου στην αυτού εξοχότητα τον κόμητα της λογικής κ.κ.Χορτέσιο.

Πάνε τώρα μέρες που η επιστολή σας χτυπάει σφυριές στην οντολογική μου κράνα. Δηλαδή τι εννοείτε, δεν υπάρχει λογική;

Σας εκλιπαρώ μάστερ Χορτέσιε, δείξτε κατανόηση στην ανάγκη μου να βλέπω μια συνέχεια, μια γραμμή ή ένα νόημα, ίσως να είμαι ένα ανόητο σκουλήκι κι εγώ που προσπαθεί να αποσπάσει μια μικρή αλήθεια από το πτώμα της ζωής.

Ίσως να είμαι ακόμα πιο ποταπός και το δικαίωμά μου να μιλάω να είναι μάταιη καρφίτσα στη μπουτονιέρα ενός τυχόντος περαστικού, όμως ακόμα μιλάω.

Και το ερώτημα της τρέλας δεν μπορώ να το απαντήσω, ο προσωπικός μου συριγμός όμως ίσως να σας κάνει να δείτε καθαρότερα.

Το ερώτημά μου δεν απαντιέται παρά τη μικρή μου αποτυχία που έπεται, αλλά τουλάχιστον φόρτισα το νόημα όσο μπορούσα σήμερα το απόγευμα με ιδιοπαθείς διφθόγγους και ψιλοξεράσματα, αν αυτό σημαίνει κάτι.

Παρόλα αυτά επιστρέφω στην απορία σας και την ανασκευάζω: το θέμα είναι νομίζω, να απαντηθεί το ερώτημα πώς θα αντέξουμε αυτή τη μικροστιγμή της αντίληψης που είμαστε μασίφ στη σκέψη και στην πράξη μας, για να την παρατείνουμε.

Σας χαιρετώ μετά τιμής και σας εσωκλείω το λινκ.

πατάπτυστος