Το αμείλικτο ερώτημα του σαρκάστικ είχε γατζωθεί εδώ και ώρα στις συνάψεις του υπερόπτικ. Δηλαδή όταν αφαιρούμαι από εδώ, προστίθεμαι αλλού;
Γιατί ο υπερόπτικ είναι συνέχεια αφηρημένος.
Το θέμα είναι ότι λέξεις όπως αφασία, κάκωση, διάσχιση και πανικός απλά υλοποιούν ένα αρνητικό, δε μου λένε πού είμαι.
Κι αν είμαι μόνο εδώ που είμαι, τότε πώς γίνεται και δεν είμαι ούτε εδώ;
Κάπου είμαι πάντως, μονολογεί ο υπερόπτικ και ανοίγει τους μεταφυσικούς διαλογισμούς του ντεκάρτ.
Και πέφτει στο χωρίο περί της συστηματικής αυτοεξαπάτησης που ο φιλόσοφος ονομάζει αμφιβολία, και διαβάζει:
“νομίζω θα χρησιμοποιήσω καλύτερα το λογικό μου άμα πάρω την πιο κούκου θέση και κάνω το παν να με εξαπατήσω, και άμα κάνω ότι όλες μου οι σκέψεις είναι λάθος και φανταστικές, μέχρι το σημείο να ζυγίσω τόσο πολύ όλες μου τις προκαταλήψεις, που να μην μπορούν να στρέψουν την κρίση μου ούτε προς τη μία μεριά ούτε προς την άλλη, ώστε η κρίση μου να μην επηρεάζεται από μαλακίες και να μην απομακρύνεται πια από τον ορθό δρόμο που μπορεί να την κατευθύνει στη γνώση της αλήθειας. Γιατί είμαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει κίνδυνος ούτε λάθος σαυτόν το δρόμο, και όσο μπορώ θέλω να ξεφύγω με την αμφιβολία, αφού προς το παρόν το θέμα δεν είναι να λυώσω στην πράξη αλλά να τριπάρω και να γνωρίσω.”
Descartes,R. Méditations Métaphysiques, ed.Flammarion, Paris 1972, p.67. Μτφρ.υπερόπτικ 2013
Με την ευχή να τριπάρουμε και να γνωρίσουμε πορευόμαστε λοιπόν κι αυτό το καλοκαίρι, χωρίς φόβο και κωλοσυντηρητισμούς του πούτσου, ας στυλώσουμε την αμφιβολία στις καρδιές μας και στα μυαλά μας και ας τελειώνουμε με τις φλωριές.
υπεροπτικ 2013 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.