respect my authoritah

Το ειδικό βάρος των εικόνων
Στην τσόντα:
Εκεί που βάζεις τις λέξεις κλειδιά να σε καβλώσουν
Δίνεις πληροφορίες φίλε δίνεις πληροφορίες
Γιατί οι μικροεξουσιαστικές δομούλες, η απανθρωποποίηση των ρόλων, ο έλλογος εξευτελισμός, η ελεγχόμενη διαστροφούλα σου, είναι τα πιο δικά σου πράγματα, και κοίτα που χώνονται εκεί μέσα στολές, παράσημα, γιατροί, καθηγητάδες, μάνες, πατεράδες, που στην ουσία όλοι θέλουνε απλά να γαμηθούνε, δεν τους νοιάζει τι λένε, όλα αυτά είναι μαλακίες, πότε θα γαμηθούμε είναι το πρόβλημα
Eruption of the real που λέμε
Και Θεός να φυλάει να μη βρεθείς ποτέ στη φαντασίωση του κολληματία, θα σε κάνει να φτύσεις αίμα, και σκέψου, μπορεί να σου αρέσει,
Και δε λέω, έτσι που προχωράει ο πολιτισμός έχουμε φτιάξει τρομερά barriers και τάχουμε καταφέρει να μη γαμιόμαστε με όλους αδιακρίτως, όπως και να μη δέρνουμε όποιον μας καβλώσει,
Πιο πολύ για ρεαλιστικούς πεζούς λόγους παρά για να προασπίσουμε τις ένδοξες απαγορεύσεις του νοήματος,
(εδώ οι καλοί ρεαλιστικοί λόγοι, πάρε πάρε πάρε, ρεαλισμός, πάρε πάρε)
Οπότε είναι εύκολο παιδιά, εσωτερικός δείκτης ανοχής λέγεται: σε ποιο σημείο ισορροπεί η κάβλα, η εξουσία, η κατάθλιψη, ο φετιχισμός της βίας, το όνειρο και το εγώ;

Εκεί, ένα μηδέν. Από κει πρέπει να πετάμε τις πέτρες.

"λύγισε τη μεσούλα σου ομορφόπαιδο"
Hyperoptic, 2012