Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

the folly of being comforted κι έτσι


Συχνά έχει αναρωτηθεί ο Υπερόπτικ, στις μίζερες στιγμές του, πού πάνε τα λόγια που κάποτε αγαπήσαμε, οι ιδιόλεκτοι που μας έδεσαν με τους άλλους και τώρα δεν εκφέρονται από κανέναν πια, τα χαϊδευτικά, τα παρατσούκλια και τα ονόματα που κάποτε φωνάζαμε ή ψιθυρίζαμε και με την οικειότητα που γεννούσαν στύλωναν την αγκίστρωσή μας στον κόσμο και στις λέξεις.

Η απάντηση που δίνει ο Υπερόπτικ στον εαυτό του είναι ότι οι λέξεις που δεν ακούγονται πια έχουνε πάει σε ένα ειδικό νέβερλαντ, το Καθαρτήριο των Χαμένων Ονομάτων.

Ο καθένας έχει ένα τέτοιο Νέβερλαντ που μπορεί να το επισκέφτεται όταν πιάνει πάτο ή όταν νιώθει αρκετά ατσαλωμένος από το ακμαίο του παρόν ώστε να περάσει μια βόλτα από το δάσος με τις απολιθωμένες λέξεις.

Το πέρασμα από το δάσος δεν μπορεί ποτέ να είναι αναίμακτο: οι πετρωμένες λέξεις μπορεί να αστράφτουν με τις πρωινές δροσιές, να αντανακλούν ωραία σκοτάδια και βάθη όταν βραδιάζει, αλλά έχουν γωνίες που κόβουν και αποκαρδιώνουν. Κι αυτό γιατί όταν πετρώνει η οικειότητα γίνεται χειρότερη από το κενό.

Τα ίχνη των βημάτων όποιου περιδιαβαίνει το δάσος των απολιθωμένων λέξεων χαράζουν ένα μονοπάτι, που ονομάζεται Παγωμένος Χρόνος. Είναι γλιστερό και επικίνδυνο, και πολλές φορές δίνει την εντύπωση ότι οδηγεί ντουγρού στο κέντρο του εγώ. Επίσης μπορεί κανείς να περάσει το ίδιο το δάσος για το εγώ.

Ένας πάουλος κοέλιος θα έλεγε εδώ ότι ο διαβάτης πρέπει να έχει αποσκευές, ξερω γω θάρρος κουράγιο και τέτοια, κι ότι ο δρόμος μπορεί να είναι μαγικός, να αλλάζει συνέχεια, να οδηγεί σε απρόσμενα μέρη, να μετατρέπει τον πόνο σε γαματοσύνη και τέτοια.

Ο Υπερόπτικ απαντάει στον κοέλιο «πούτσες».

Ο παγωμένος χρόνος είναι στυφός, η συμφιλίωση επίπλαστη και οι απολιθωμένες λέξεις τρομακτικές.

Παρόλα αυτά ας μην τρελαινόμαστε. Η ελπίδα βρίσκεται στο γεγονός ότι υπάρχουνε εκατομμύρια άλλοι παράλληλοι και μη δρόμοι γεφύρια λεωφόροι υψίπεδα και καταπακτές.

Το ερώτημα είναι, όταν βρισκόμαστε σε αυτά τα βιγλιστικά γεφύρια ή στις αναστοχαστικές καταπακτές, γιατί να αναζητάμε με το βλέμμα το απολιθωμένο δάσος;

Όταν μπορεί από κει να διαφαίνεται πού και πού ολόκληρη η (πολύχρωμη, ζωντανή, οργιώδης, απρόσμενη, να σου φεύγει το κλαπέτο) ζούγκλα της εμπειρίας.

Εξάλλου η αλήθεια δε βρίσκεται στο τέλμα, στο κόκκαλο, στην πέτρα, στο μνημείο, η αλήθεια βρίσκεται
Στης βροχής τις ψιχάλες
Στις μεγάλες ροχάλες
Στις ωραίες μασχάλες
Στις καμμένες κραιπάλες
και στις ψυχεδελικές αγελάδες που φωλιάζουν σε πυτζάμες.

Ο Υπερόπτικ και ο Σαρκάστικ στις αρχιμήδειες βίγλες τους.
 Hyperoptic, 2011   

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.