ό,τι νάναι, σιγά μπλογκ έχουμε δεν έχουμε εκδοτικό οίκο

Όλη μέρα καλιφόρνια ντρίμινγκ και ο ουρανός να είναι πιο γκρίζος κι από το πιο τελειωμένο ποντίκι του μετρό.
Και δεν μπορώ να φύγω από δω, μου έχουν παραγγείλει κάτι μαικήνες έναν παιάνα για φιλόσοφους κηφήνες.
Αρχίζει έτσι:

Σφυράνε απέξω τις Ιστορίας οι σειρήνες, έφαγα ψάρι σήμερα και μ’έχουν πιάσει πείνες, ο μήνας ούτε στα μισά και τέλειωσαν οι χήνες, πότε ρε πούστη πότε θα κάνουμε τέχνη με μικροΐνες, πριν γίνουμε σκόνη και μας ψάχνουνε στις χρονοδίνες,

«Πολλά υποσχόμενο λιμπρέτο. Λίγα προβλήματα στην ομοιοκαταληξία. Μμμμ.
Το κακό με το σουρεαλισμό είναι ότι δεν μπορείς να τον κοροιδέψεις. Αυτά κάνει ο λόγος, στα περιθώριά του είναι ουροβόρος. Για να πλακατζουρίσεις χρειάζεται οπωσδήποτε σοβαροφάνεια. Πώς να επαναστατήσεις έξτρα μέσα στην επανάσταση;
Γιατί να ανάψεις λάμπα το μεσημέρι;
Τάχει πει κι ο Ζίγκμουντ. Θέλει κρυμμένη κόμπλα για να γελάσουμε να ξεκαρδιστούμε να πέφτουμε να κυλιόμαστε στα πατώματα να κατουριόμαστε πάνω μας να ψοφάμε να μην μπορούμε να πάρουμε ανάσα».

Πολύ το βαρύναμε, χεχεχε, τουλάχιστον έκανα λίγη τέχνη σήμερα:

Το αριστούργημα αυτό ονομάζεται «από τη μία άντερα από την άλλη φώτα» ή «Υπερόπτικ: μέσα κι έξω», ή «Η αποτρίχωση της συνείδησης» ή «Ερριμενότητα κι απαλεψιά». Έχει επίτηδες πολλούς τίτλους για να είναι ιντεράκτιβ και να διαλέγει ο καθένας όποιον θέλει. Για τους φίλους υπάρχει κρυφός κατάλογος με τίτλους (πχ «νευρώνας 14», «άτιτλο», «συριγμοί και ψόφιες πέτρες»).

 Η ΤΕΗΤ και το ΠΟΜΠΙΝΤΟΥ έχουν έρθει στα χέρια ποιος θα το πάρει αλλά λέω τελικά να το πάω στον τάφο του Μόρισον. Αυτός θα με καταλάβει ρε συ…. ρε συ Σαρκάστικ... ρε....