la carte postale: από τον Υπερόπτικ στον Σαρκάστικ και παραπέρα

Αποτινάσσοντας λοιπόν από τα σκονισμένα πέτα τους την μικρή άχρονη στιγμή μη γαματοσύνης (την αναγκαία διαλεκτικά με τρόπο που μπορεί να σας εξηγήσει ο κάθε εγελιανός μην πάτε μακριά) οι Υπερόπτικ συνεχίζουν ακάθεκτοι τις κοσμικές τους τσαλαβούτες, οι οποίες τόσο απρόσμενα τους φέρνουν αυτή τη φορά στα πόδια του γάλλου φιλόσοφου Ζακ Ντεριντά, του επονομαζόμενου πασά της γνώσης από ορισμένους παρισινούς και όχι μόνο κύκλους, του ατρόμητου αποδομιστή που ποτέ δεν εργάσθηκε αμισθί, του άρχοντα των φιλοσοφικών μετα-τσαχπίνικων λογοπαιγνίων στην πλάτη του Χάιντεγκερ, του ανθρώπου που ανέδειξε την ανορθογραφία σε μοχλό σκέψης και μας έκανε τα μυαλά φιόγκο.

Πα-γιδ-ευμένοι οι Υπερόπτικ στα χιάσματα των λέξεων και στα χάσματα του λόγου κάνουν όρκο προσωρινά τουλάχιστον να σκέφτονται χιαστί, να λογοπαιγνιάζουν απενοχοποιημένα και να αποφεύγουν τα απονεννοημένα - διαβήματα και βήματα, γιατί μπορεί οι Υπερόπτικ να πτοούνται πού και πού, να αλλάζουν κοσμοείδωλα όπως ο Σεφέρης αλλάζει πουκάμισα και να πακετώνονται με τις καθημερινές τρικλοποδιές που τους βάζει ο Βούδας στο δρόμο τους για να τους τεστάρει (ή γιατί βαριέται), παρόλα αυτά οι Υπερόπτικ ξέρουν ότι

η γαματοσύνη δεν είναι ζητούμενο, είναι αξίωμα.

Το οποίο παίρνει δυο μορφές:

1) τη μαθηματική αξιωματική μορφή του τύπου είμαστε γαμάτοι από κει και πέρα μιλάμε, φτου και το πατάω και δεν το ξεκολλάω δεν ακούω τίποτα, λαλαλαλαλαλαλαλα δεν ακούω λαλαλαλαλαλαλα 

(τα αξιώματα είναι αναπόδεικτα και δεν ασχολούνται καν)

2) τη φιλοσοφική αξιωματική μορφή που είναι το ίδιο με τη διαφορά ότι σε αυτό το πεδίο μας δίνεται η δυνατότητα να θολώσουμε τα νερά αναφερόμενοι στην εσωτερική συνάφεια των συστημάτων (άμα είμαστε γαμάτοι για τα δικά μας κριτήρια είμαστε γαμάτοι τελείωσε), στην αδυνατότητα να εκφέρουμε γενικευμένες αξιακές κρίσεις που να στέκουν (δεν πα να λέει όποιος λέει ό,τι θέλει) και εν τέλει στην ευελιξία των φιλοσοφικών αξιωμάτων που πάντα στην πορεία γίνονται αφορμές κατανόησης του νοήματος που έχουμε θέσει προς διερεύνηση και μπορούμε να κάνουμε ερμηνευτικό κύκλο και να δούμε τι παίζει και μπλα μπλα μπλα.

Ωπ, μόλις αυτοαναιρεθήκαμε λέγοντας πως το αξίωμα δεν είναι πια αξίωμα αλλά ζητούμενο.

Αλλά δεν τρέχει μία.

Χαλαρώνουμε και ακούμε το κελάιδισμα των αποδομητικών πουλιών που φαίνεται ότι μόλις μας επισκέφτηκαν. Είμαστε ήδη ωραίοι και άνετοι από τα πριν. Γιατί έτσι αναδείχτηκε το θέμα της γαματοσύνης ως πλήρες σημασιών, κομβικό αποκρυστάλλωμα του παντός και του τίποτα, ως ορίζοντας περατότητας του ανθρώπου ως τέτοιου και τελικά ως γραφή και ίχνος που όσο και να κυνηγάμε την υλικότητά του θα καταλήγουμε πάντα να επιβεβαιώνουμε τη φευγαλέα δευτερογενή του φύση, που παίζει να μας απελευθερώνει με γαμάτο τρόπο την ίδια στιγμή που μας φυλακίζει με ηλίθιο τρόπο.

Και τώρα ας παραθέσουμε τα λόγια του πασά:

« l’intimité de la gamatosyne avec la moundrouchosyne (μουν-τρου-χο-σύνη > μουντρούχος en grec)- ce que je définirais comme la non-gamatosyne par excellence-, c’est l’intimité avec le moins intime, une non-intimité qui la rapporte au plus hétérogène, à ce qui ne se laisse en aucun cas intérioriser, pas même subjectiver: ni aliéné, dirais-je, ni inaliénable » (Δερριδάς, Résistances de la gamatosyne, Paris, 1996)

Το κακό είναι ότι αυτά τα λόγια έχουν άπειρο νόημα, το καλό είναι ότι θα μείνουν αμετάφραστα, σαν ίχνη simulacrώνε πάνω στο υπερχαρτί του τίποτα μιας γραφής που δεν αρθρώνεται από κανέναν. Ένας απλός γκούγκλ τρανσλέιτορ με ενσωματωμένο μεταπρουστικό μετασχηματιστή θα έκανε την καλύτερη δουλειά. Αλλά μπορούμε να αρκεστούμε στο απλό γκούγκλ, να χαζέψουμε λίγο τις ρίζες των λέξεων και να καταλάβουμε λέξεις κλειδιά, ή, γιατί όχι, να θολώσουμε το βλέμμα μας και να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε μικρές τρισδιάστατες εικόνες εστιάζοντας στα κενά ανάμεσα των λέξεων.

Σε κάθε περίπτωση ας αφήσουμε τις ασπρόμαυρες κουκίδες – γράμματα....- να πλημμυρίσουν το οπτικό μας πεδίο, κι ας δούμε εικόνες μέσα απ’αυτές:

- Βλέπω.... βλέπω λογής λογής λουλούδια... κι ένα καραβάκι! Ναι, ένα μικρό μαύρο καραβάκι που αρμενίζει σε μια λευκή θάλασσα....

- Κι εγώ... κι εγώ βλέπω.... ένα αρκούδι... ναι αρκούδι είναι.... όχι κάτσε είναι ο Ζίζεκ....

Ξεφωνίζουν με τις παιδικές φωνούλες τους οι Υπερόπτικ Σαρκάστικ ενώ κυλιούνται στα γρασίδια της αποδόμησης ατενίζοντας παιχνιδιάρικα στον ουρανό τα σύννεφα της ουσιοκρατίας.

Και ο άνεμος είναι δροσερός και ευχάριστος, και το καλοκαιρινό απόγευμα πλησιάζει στο τέλος του. Οι Υπερόπτικ αποφασίζουν να μη μετακινηθούν καθόλου: τα σύννεφα αρχίζουν να αραιώνουν καθώς έρχεται το βράδυ, και τα αποδομητικά αηδόνια στριγγλίζουν με λύσσα βαγκνερικούς παιάνες και φέρνουν φασαριόζικες βόλτες στον ουρανό.

Είναι η κατάλληλη στιγμή για τους Υπερόπτικ να ετοιμάσουν την πίπα της ειρήνης. Δε θα την ανάψουν όμως παρά τη στιγμή που τα πουλιά θα βγάλουν το σκασμό και θα παλουκωθούν στα σιωπηλά δέντρα για να κοιμηθούν. Τότε οι Υπερόπτικ θα χαζέψουν με την ησυχία τους το χοντρό γερο-Ήλιο να πέφτει, θα μυρίσουν το ζεστό χορτάρι και θα αφουγκραστούν τις ασημένιες καμπάνες που χτυπάνε κάπου μακριά στα χωράφια. Και καθώς θα σκάνε τα αστέρια οι Υπερόπτικ θα έχουν όλο το χρόνο, ανάμεσα σε τριπαριστές τζουρίτσες καπνού και παραληρηματάκια περί γαματοσύνης, να περισυλλέξουν στο χαλαρό ό,τι έχει μείνει όρθιο από την πουλοχιτσκοκική επίθεση στο εύθραυστο cogito, ετοιμάζοντας στο μυαλό τους ταξίδια πέρα από την κοιλάδα των απύρηνων κρεμμυδιών, πέρα από τους μεγαλοπρεπείς θριάμβους της αμφιβολίας και απ'το ασπρόμαυρο πανηγύρι των λέξεων.