Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

αυτο

Απαιτεί μια τρομερή δυναμική εσωτερική μεταστροφή, δεν είναι παίξε γέλασε.
Εσωτερίκευση της κατηγορικής προσταγής και συνεχόμενα αυξανόμενη αντοχή στην απογοήτευση που προέρχεται από την εγγενή αδυνατότητα πραγματοποίησής της.

Εκεί όπου τα άστρα συνορεύουνε με τους ανθρώπους έχει κάποιο νόημα η αφηρημένη νομιμότητα του νόμου. Ο νόμος θα μπορούσε να είναι μουσική, ο νόμος είναι μόνο μουσική έτσι κι αλλιώς.

Συντονίζεσαι και νομίζεις ότι το βάθος είναι ακριβώς ίδιο με τη μπαναλιτέ της επιφάνειας που πιάνεις σε μια αφηρημένη χαβαλεδιάρικη καθημερινή ενατένιση του είναι.

Το εκτός ρυθμού είναι η αδυνατότητα να συγχωρέσεις, ίσως όχι πάντα αλλά αυτή τη στιγμή, το εκτός ρυθμού ως επίγνωση σε πετάει στο άγνωστο σκληρά με μια αίσθηση μόνο, με έναν πόνο ένα κλάμμα ή μια απλή ενόχληση.

Το κλάμα είναι ζουμιά που πρέπει να φύγουνε από μέσα σου για να αποκατασταθεί η κοσμική ισορροπία αλλά όλα είναι ζουμιά που πρέπει να φύγουνε από μέσα σου ακόμα και οι σκέψεις και τα λόγια που είναι όλα το ίδιο εγκεφαλικά κύματα

Τα ζουμιά πρέπει να περιέχουν ειλικρινές μετάνοιες για τη ριζική σου αποτυχία μιας προτεσταντικά ορισμένης τελείωσης, αλλά πρέπει να περιέχουν και κομμάτια αληθινής ζωής και αληθινή επίκληση σε αληθινούς ανθρώπους ώστε να μπορέσεις να πεις τα λόγια που πρέπει να πεις σαν να τ ακούς μόνο εσύ και σαν να μπορούν να τα ακούσουν και εκείνοι. 

Αν δεν συνταράζεται το είναι σου δεν έχει νόημα να κλαις αλλά αν κλάψεις μετά από πολύ μεγάλη δυσκολία να κλάψεις τότε ίσως να είναι ευκαιρία να πεις στον εαυτό σου την αλήθεια που δεν ήθελες να του πεις τόσο καιρό.

Η μετάνοια πρέπει να συμπαρασύρει τα πάντα, δε χρειάζεται να μείνει ούτε εγώ, ούτε ίχνος προσωπικότητας εκτός από αυτό το ίχνος που είναι αναγκαίο για να σκαλώνεσαι στο χρόνο ως ταυτότητα, ως ένα νόημα που αναγνωρίζει δηλαδή τον εαυτό του την ίδια στιγμή που νιώθει τα όριά του.

Τα όρια έχουν μεγάλη σημασία και όχι καμία όπως έλεγαν οι σοφοί Πατάπιος και Βαβατζί. Αλλά τα όρια είναι χαοτικές γκρίζες ζώνες θανάτου ή ανακρίβειας πολύ θελκτικά όταν τα συναντά κανείς ως φράχτες στην ακμή του συλλογισμού του ή της ύπαρξής του, και αδιανόητα ως αυτόνομες ζώνες ύπαρξης (τα αεροδρόμια τα ασανσέρ και το καθαρτήριο είναι μάλλον η αληθινή εμπειρική κόλαση όπως μπορούμε να τη ζήσουμε εδώ, και είναι ζώνες οριακές που λειτουργούν ως όρια. Αλλά όλα αυτά είναι εντελώς τυχαία). Το γεγονός ότι η ακροβασία στο όριο και η εκεί εμμονή είναι κάπως ασύλληπτες έχει να κάνει με το ότι τα όρια όπως δικαίως υπονόησαν οι σοφοί Πατάπιος και Βαβατζί, δεν υπάρχουν. 

Δεν υπάρχουν υπαρκτικά, υπάρχουν όμως στη χειρότερη λόγω αντιληπτικής τομής του κόσμου από το μάτι, το φρύδι, το σηκώτι, οποιαδήποτε αντιληπτική μονάδα και δε μιλάμε καν για τον άνθρωπο.

Επίσης υπάρχει η δυνατότητα να ονοματίσει κανείς όριο αυτό που γνωρίζει ως μη όριο, ως κανονικότητα, σώμα, σύνολο, γουατέβερ. Αλλά τότε πρέπει απλά να βρει μια άλλη έννοια για να εκφράσει τη ζώνη εξάντλησης των εντάσεων, τα περίχωρα της ηλιόπαυσης, τη δυνατότητα για αποσύνδεση αυτού που έχει συνδεθεί.


Το μόνιμο παράδοξο είναι ο πόνος. Ο πόνος σημειώνεται στο όριο.






ξανα κρανια να γουσταρουμε
υπεροπτικ 2013

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.