Ίσως να φταίει ο κοσμικός συρφετός, ίσως να φταίει το κρασί, η αλήθεια είναι ότι το πράγμα παράγινε. Λίγο πιο κει στη δημοσιά του είναι υπάρχει ένας δρόμος που τον έχουν χτίσει βήματα για χρόνια προγόνων που έκλαναν στις στροφές και χαιρετούσαν το ηλιοβασίλεμα με τα πόδια τους, ή ό,τι άλλο περίεργο πολιτισμικό έκαναν, και αυτός είναι ο δρόμος που ακολουθούμε.
Όσο τα βήματά μας βαθαίνουν το δρόμο, έχουμε τη δυνατότητα να στρέφουμε το βλέμμα μας όλο και πιο ψηλά για να χαζεύουμε το μέγεθος του τείχους που σκάβουμε, όχι χτίζοντας τείχη αλλά σκάβοντας την κοίτη.
Πού θα μας βγάλει αυτό το βάθος, σε ποιον καινούριο ουρανό; μόνο με εμπιστοσύνη μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα.
Γιαυτό οι υπερόπτικ σαρκάστικ βαράνε τα κεφάλια τους στις ραχοκοκκαλιές του χρόνου, ανασκαλεύουν το αρχαίο ντιενέη στην άμμο μιας παραλίας και περιμένουν σφίγγοντας τα δόντια να ακούσουν τα πόδια τους το ποδοβολητό του εγκεφάλου που ήδη κατευθύνεται ορμητικός προς μια νέα κατάργηση της βαρύτητας.
Δεν τρέχει τίποτα.
Κρατάμε την αναπνοή μας σε ίλιγγο ταχύτητας να μη συμπέσουμε άναρθρα πάνω στην ύλη, να μη σπάσουμε τα μούτρα μας.
Να κάψουμε τη σύναψη στο σημείο που μπορεί να γευθεί την αυτοκαταστροφική της μυρωδιά.
Να ζουλήξουμε το σκατό του νοήματος από τον κώλο του νευτώνειου μήλου.
Αυτό μπορεί να
Αλλά έχει ξεκινήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.