Απάντηση του νεαρού στοχαστή Σφίχτε στον σεβαστό δάσκαλο Χράινερ Φαρία Μπήχτε

Αγαπημένε και σεβαστέ Χράινερ Φαρία Ρίχτε,

Κάθε σας λέξη είναι ένας κόμπος στο μαστίγιο της φιλόδοξης αυτοταπείνωσής μου, και κάθε σας τελεία με αναγκάζει σε μυρηκασμό των μεστών σας νοημάτων μέχρι να πω αμήν στη μούσα που απατηλά κυνηγάω προσπαθώντας να γίνω κατσαρίδα, προσπαθώντας να σκοτώσω αυτό το μαλακισμένο το εγώ που δε μαφήνει να γίνω μεγάλος. 

Παρόλα αυτά παρενέβην τη συμβουλή σας. Έγραψα.

Όχι για μένα, κι όμως πάντα για μένα δυστυχώς, υπέπεσα στο ολίσθημα της έκφρασης θέλοντας και μη. 

Ήθελα να μιλήσω χωρίς το φόβο του λόγου. Να μην προδώσω τίποτα. Να είναι οι στίξεις ισοδύναμες με το λυγμό μου. 

Χωρίς την απόσταση από μένα μένα μένα

Χωρίς την αδιάφορη αηδία για την ύπαρξη

Χωρίς θλίψη. Μη κοινωνικά, για κανέναν αναγνώστη. Χωρίς μυαλό σε ενδιάμεσες σχέσεις λογοκριμένες όμορφα.

Ήθελα να κάνω μια ρετροσπεκτίβα του είδους, να μοιράσω πετάξω από το εμπάηρ στέητ empire state BILDUNG ένα ποζιτρονικό φυλλάδιο να πάει σε όλους που να λέει

“σήμερα μια συγκέντρωση στην ακρογυαλιά, θα ακουστεί η αγαπημένη επιτυχία το φιλαράκι. Χόμο σάπιενς και ότι άλλο έχει ξεμείνει ευπρόσδεκτοι, για να συζητήσουμε τα προβλήματα του ανθρώπινου είδους. Μετά τη συζήτηση θα ακολουθήσει μπουφές, πείτε τον και τσιμπούσι. Θα φάμε τον κρόνο.”

Αλλά  

Αλλά αγαπητέ δάσκαλε

Απέτυχα διπλά.

Γιατί στα στενά της αυτοσυνείδησης με κατέλαβε ο τρόμος. 

Είναι η στιγμή που σιχαίνεσαι το φως, η στιγμή που εμμένεις στη βρυκολακιασμένη κατσαρίδα, η στιγμή που παρόλο που το ξέρεις ότι πέφτεις, είναι γλυκιά αυτή η πτώση, στις καταβόθρες του είναι σου, και βρίσκεις εκεί τον άλλο και τον σιχαίνεσαι, και αμολάς πυροκλάνια ξερατά κεριά απ’ταυτιά σκατά φατά 

Σύνταγμα.
Υπερόπτικ 2012

Δικός σας, 

Φρήντριχ Σφίχτε