ο ήλιος του σεπτέμβρη

Και να που ο σκληρός πρωινός ήλιος του Σεπτέμβρη βρίσκει τον Υπερόπτικ να στέκει στη μέση του δωματίου, σαστισμένος ανάμεσα σε δυο ζωές, ενώ προσπαθεί να χωρέσει μια οχταετία σε περίπου δεκαπέντε κούτες.
Τα υπερβατολογικά μαθηματικά στα οποία καλείται να επιδοθεί ο Υπερόπτικ περιλαμβάνουν ασύμμετρες έννοιες, όπως μέρες, χρόνια, ώρες, λεφτά, πράματα, σελίδες, λέξεις, ευκαιρίες, αποφάσεις, τσιγάρα, φορές, βιβλία, διαστήματα, σκουπίδια.
Όλα μετρήσιμα από κάποιον που θα καθόταν να τα μετρήσει, όλα απελπιστικά για κάποιον που νιώθει ανίκανος μπροστά στη στυγνή αφηρημένη επανάληψη που γεννάει τους αριθμούς.
Και παραλύει ο Υπερόπτικ με τον Αριθμό, γιατί είναι θελκτικός μέσα στη δύναμή του, προσφέρεται για αγκιστρωτήρας νοήματος, μαγεύει το ίδιο το ραββίνο, το μπακάλη, το Λακάν, το λογιστή, το μαρξιστή, την κυρα μαλάκω που τσιρίζει το μεσημέρι στη γειτονιά
- 33 χρονών άνθρωπος
- 7 χρόνια τώρα
- 5 δεκάρες
Και οι άνθρωποι συνεννοούνται, και υπογράφουν χαρτιά, και συνεχίζει ο κόσμος, και τα τρένα ξεκινάνε στις 6:45 το πρωί, 1 ώρα πριν εκεί, με 2 βαλίτσες, κι αν κάποιος τολμήσει να σχετίσει τα αδιανόητα μαθηματικά της ζωής σε μια πρόσθεση ημερών, λεφτών, στιγμών, φορών, σελίδων και βαλιτσώνε, θα πει πως πέρασε τη λεπτή γραμμή κατέλυσε το συμβολικό κανόνα και είναι για το τρελάδικο

Ο Υπερόπτικ τον καταλαβαίνει τον τρελό, πολύ καλά, γιατί στη βάση των ατσαλένιων κτηρίων που στέκονται χάρη σε αλγόριθμους και εξισώσεις, βρίσκεται το μηδέν, και το ένα, η συνδιαλλαγή μας με το κενό και την ύπαρξη, κείτεται έτσι δωρεάν κάτω από απτά πρακτικά σοβαρά λογικά στιβαρά πεζά αυταπόδεικτα πράγματα
Και γάμησέ τα, το πιο ηλίθιο βιβλίο φαντασίωσης και συμβολισμού να διαβάσεις για αρχάριους, θά πρεπε να το καταλάβεις, να το έχεις μαζί σου, να το ξέρεις,
Ότι η κατασκευή του διακριτού γίνεται με νυστέρι στην πλάτη του συνεχούς

Αλλά ντάξει, έτσι πάει, καθένας τραβάει τις δικές του χαρακιές, λίγο πιο πέρα λίγο πιο δώθε από τα ήδη χαραγμένα τάστα της κοινής εμπειρίας, μετράμε τους πόνους και τις αγάπες μισό συγκρίνοντας, μισό διαλύοντας τα μέτρα, στεκόμαστε στη βίγλα της δικής μας ζεστής στιγμής, κι αναρωτιόμαστε πού πατάνε τα πόδια μας, πού πρέπει να πάμε, ποιο νόημα να αγκαλιάσουμε, ποιες τρύπες να αποφύγουμε,

Ε και τι να πεις
Τελικά
Εντάξει ρε παιδιά
Δε λέει και τίποτα
Καλοί οι αριθμοί, καλά τα διακριτά,
Και τα νοήματα και όλα αυτά
Αλλά στο κάτω κάτω
Δεν είναι κακό
Να πέσουμε και λίγο στο επίπεδο του ζώου
Να θυμηθούμε ότι χτίσαμε παπάδες και πολιτισμούς
Πάνω από ορμές κι οσμές
Και δε μας γαμάνε κι οι παπάδες κι οι πολιτισμοί
Και οι πολύπλοκες σκαλωσιές και τα επιχειρήματα
Μας κάνουν και ξεχνάμε
Να γουστάρουμε
Να γελάμε σα χαρμόσυνα γουρούνια που κυλιούνται ανέμελα στο λάκκο με τ'αστεία
παίρνουμε τον εαυτό μας πολύ στα σοβαρά

Και ξεχνάμε οι μαλάκες
Ότι ένα κι ένα κάνουν ένα, κάνουν δύο, κανένα, άμα λάχει κάνουν και άπειρο.

ΕΕΕΕεεεε ΜΑΑαααα
ωωωωωχουυ πιααα
σιχτιρ
θα μας καλουπώσουν κιόλα
σταδιάλα
Αααααχ

είπε ο Υπερόπτικ, έσβησε το τρίτο τσιγάρο και όρμησε να συνεχίσει το πακετάρισμα ψιλοξαλαφρωμένος σε φάση.

"my days out of their aimlessness"
Hyperoptic, 2011