Όχι μόνο περνάει και μας κλάνει τ’αρχίδια, αλλά επιμένει να μας αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει καν, παρά ως μια μικρή courtoisie του τέταρτου γκεστάλτ ενός βαριεστημένου εαυτού που τα ψιλοξύνει στο μπαλκόνι ενώ ο κόσμος καίγεται για αυθόρμητη αδιαμεσολάβητη απελπισμένη άμεσο δράση.
τι να πεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.