Κομποσκοίνι μοϊκάνα

Δίκιο έχεις σαρκάστικ. Δε βρήκα ρώσικη λογοτεχνία γιατί είχαμε μόνο τον Ηλίθιο που τον είχα διαβάσει παιδί σε κάτι διακοπές και ήταν καταπληκτικό, αλλά τώρα ήμουνα σε φάση αγγλοσαξωνική γλώσσα ή έστω γαλλικά, οπότε ρε συ πήρα δέκα υπαρξιακά ηρεμηστικά γιατί πραγματικά σωστά το διέγνωσες η τρικυμία εν κρανίω ήταν μεγάαααλη, α και πλέον έχω δύο κρανία να προσέχω χαχαχούχα πόσα λεφτά; το καίμε επαγγελματικά, οπότε που λες πήρα δέκα ανάσες έκανα ένα μπανάκι μεγάλη ταλαιπωρία βέβαια γιατί μας έχει χαλάσει το ντουζ και κάθε μπάνιο είναι παράλληλα άσκηση υπομονής μαλάκα, δηλαδή μοιραία ο διαλογισμός έρχεται σαν πεζή δαρβινική επιλογή, χεχεχε μα τι αστεία απανωτά, ωχ αυτοαναφορές αυτοαναφορές χάνουμε πελάτες, που λές η φάση είναι έχεις δίκιο, ακούω, ναι. 

Μηδενιστής. Αχά. Καταλαβαίνω ακριβώς τη μηδενιστική του φάση είναι λίγο λεμπόφσκι ο τύπος, και αυτοί οι γνήσιοι μηδενιστές είναι απλά οάσεις, μόνο χαλάρωση που υπάρχουνε, το αλάτι της γης, μπράβο στους ανθρώπους να κάνουμε κι άλλους τέτοιους παρέα. 

Εκεί είναι που η λογοτεχνία δίνει εκεί που η φιλοσοφία μπορεί να γίνει φλύαρη. 

Και αυτό που λες, ότι η ατάκα έχει τόση βαρύτητα γιατί πλέον ξέρουμε αυτόν που τη λέει, εκεί είναι όλο τη ζήτημα.

Άλλο είναι να σου λέει ο Καντ ότι πρέπει να σκέφτεσαι με συνοχή άλλο να στο λέει ο Πρετεντέρης σε απελπιστικό επικαιρικό πάνελ.

Και χάρηκα που ρώτησες γιατί ακριβώς αυτό έκανα αντί για ρώσικη λογοτεχνία, γερμανική φιλοσοφία. 

Λέω, αμάν πια τι φοβάσαι, λέξεις είναι πια, δηλαδή μία μία άμα προσπαθείς να την καταλάβεις στο τέλος και βάλεις λίίίίγη μνήμη, θα έχεις ένα νοηματάκι ανά περίοδο. Τσούκου τσούκου θα το βγάλεις τι στον μπούτσο πια.

Και πιάνω την κριτική της κριτικής δύναμης που την έχω μεσιάσει πλέον, και λέω μην κομπλάρεις ρίξτο στην τύχη, και το ανοίγω σε ένα σημείο άκυρο.

Και πού πέφτω η δικιά σου;

Στις κάτωθι

“Χριστιανογερμανίλες”.

Trois maximes de la pensée: 

Penser de façon autonome

Penser en se mettant dans la position de l’autrui

Penser de façon cohérente.

Και γράφω ο δικός σου νυχτιάτικα αυτό και καλά ως κειμενάκι για υπερόπτικ :

(ΕΓΚΙΒΩΤΙΣΜΟΣ)

Μια μικρή καντιανή συνταγή θα αποκοιμίσει τα όνειρά μας σήμερα το βράδυ, καθώς το πνεύμα μας επιμένει σε μια διαδραστική εντύπωση μόνιμου τύπου και μας προξενεί κουραστικούς ψυχαναγκασμούς εκ των οποίων και η ανάγκη να κοινωνικοποιήσουμε το κοινωνικοποιήσιμο σε ότι τελοσπάντων μπορεί να λέγεται συναίσθημα, αισθητικό συναίσθημα, αισθητική, ύπαρξη:

Έτσι αποκτούν το νόημά τους και οι ψυχοτροπισμοί καθότι παρότι εμπειρία μη κοινωνικοποιήσιμη καθαυτή, η επάφειση του τριπάροντος σε ένα αφηρημένο ανθρωπογενές εμπιστευτικό άκουσμα εμπερικλείει τον άλλο, και τον Αλλο και τον άλλο και άλλον έναν που απλά έτυχε να βρίσκεται εκεί κοντά.

Σας εκμυστηρεύομαι λοιπόν αγαπητέ μου τα τρία απλά βήματα για να αξίζουμε το όνομα που φέρουμε, άνθρωπος είναι το όνομα, που είναι τρία βήματα σκέψης. 

ΠΡΩΤΟ: αυτόνομη σκέψη.

Δηλαδή όχι επηρεασμένη από προκατάληψη, και εδώ το ερώτημα είναι ποια τα όρια πίστης και προκατάληψης; μήπως οι δικές μας προκαταλήψεις είναι καλύτερες και τις προασπιζόμαστε συνειδητά οπότε πάλι ορθός λόγος είναι άρα αυτόνομη είναι η σκέψη μας οπότε οκ; λάθος. Συναισθηματικά πρέπει να το δούμε το θέμα. Αυτόνομη είναι η σκέψη που δεν έχει συναισθηματικές προσελκύνουσες, με τρόπο που να συσκοτίζουν την ίδια της την αυτο-θεώρηση.

Δεύτερο: μπαίνοντας στη θέση του άλλου.

Πολύ δύσκολο. Αλλά το καταφέρνεις με εξάσκηση και φαντασία. Η φαντασία ως μίνιμουμ μπανάλ ιδιότητα που σου επιτρέπει να υποθέσεις σε πόση ώρα θα κατέβει το ντάουντλόουντ, τόσο απλή χρήση της φαντασίας λέμε όχι τόλκιν.

Τρίτο: να σκεφτείς με συνοχή.

Το πιο δύσκολο κατά καντ είναι και το τελευταίο και αυτό αποτελεί δουλειά του Λόγου, Ρεζόν, που είναι η ανώτερη γνωστική μας δύναμη η οποία ασχολείται με πράγματα όπως θεώρηση του απείρου, βούληση χωρίς όρια, μεταφορές του ωκεανού, το σουμπλίμ επίσης ανήκει στο Λόγο, και από φροϋδική άποψη ο λόγος είναι το ασυνείδητο. (οι ιδέες του λόγου είναι οι ιδέες του ασυνειδήτου, οι ιδέες που θέτει το ίδιο το ασυνείδητο ως ορίζοντα).

Δηλαδή το πιο δύσκολο είναι να μην τρελαθείς.

Να οριοθετήσεις τις σκέψεις που σου έρχονται στους τόπους της συνείδησής σου από όπου έρχονται και να τα συγκρατήσεις αυτά αρκετά χαλαρά ώστε να μην εκραγείς από τη συμπύκνωση αλλά και με αρκετή βαρύτητα ώστε να μην τα χάσεις (να μην τρελαθείς). 

Εξού και λέει ο λαός, τόχει χάσει αυτός.

Φιλούμπες και διανόηση καληνύχτα σας.

Αυτά λοιπόν σου έγραφα χθες, που τώρα που τα διάβασα μου φανήκανε πολύ σελφ ιμπόρταντ, αλλά ντάξει τα ίδια τα μαξίμ θα μπορούσε κανείς να τα κάνει ένα τατού με γοτθικά γράμματα στο κούτελό του, άμα δεν του φτάνει ξυρίζει και λίγο κρανίο μωρέεεεεε εκεί θα κολλήσουμε, οπότε να τα βλέπουνε ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΦΙΛΕ 

Ο ίδιος ε λογικά για να τα κάνει τατού θα τα έχει εμπεδώσει, τι σκατά.

Αυτά φιλάρα σαρκάστικ, αγκάλιασε τη μετασαρκαστική ταυτότητά σου πάντως, δεν είναι τυχαίο που είχες ξεχάσει το πάσγουορντ, πολλαπλά σημαντικό λάθους κάλαμι ήτανε αυτό, πάντως να ξέρεις για μένα είσαι ο σαρκάστικ που αγαπήσαμε ο σαρκάστικ που μας συντρόφευσε τόσα χρόνια στα διαπλανητικά μας τρύπια τριπς, χαλάρωσε δικέ μου γίνε λίγο μηδενιστής ρε.

Α και μια που μπορούμε πλέον να προτείνουμε δημόσια τι να διαβάσει ο άλλος, δεν έχω καμία πρόταση νομίζω αλλά έχω μία πρόταση για μουσική, που είναι εκεί που κάθεσαι και για παράδειγμα κάνεις κουραστικές αναγκαστικές δουλίτσες μαζί με την υπαρξιακή σου απολέπιση, βάλε από πίσω να παίζει χαλί ένας μπαχ ρε. Βάλε ρε παιδί μου από γιουτιουμπ τα μπεστ οφ, κρατάει μία ώρα κ πενήντα λεπτά, λεπτά γερμανικού μεγαλείου. Σου κάνει τζάμπα ντιφράγκμεντ το σκληρό του εγκεφάλου και χαλαρώνεις με μια “σπειροειδή κίνηση προς το άπειρο” που είπε κ ένας φίλος σε κάποια φάση. Γαμάτο; εγγύηση ρε.

Λοιπόν αυτά χαιρετώ κομποσκοίνι μοϊκάνα στις υπηρεσίες σας

υπερόπτικ 2013

πάτα ένα μπαχ μωρέεεεεεε